ZAMAN...

       ZAMAN....

Ne kadarda çabuk geçiyor zaman…Zamanın acımadan bizden aldığı, giden gitti dediğimiz, bir daha geri gelmeyeceğini bildiğimiz o yıllar. Âdeta zaman su gibi bizden aldıklarıyla beraber akıp gidiyor. Keşkelerimizle, pişmanlıkla­rımızla, hatalarımızla geçerken zaman, kiminden ders çıkartmamızı, kiminden ise nasihat almamız için tokat gibi çarpar adeta yüzümüze…

      Zaman akıp gittikçe mevsimlerde kendini adeta yeniler gibi evrim değiştirmiş, aylar ise kendi arasında mevsimlere meydan okurcasına kendini amansız bir değişime bırakmış, yazlar kışa,kışlar yaza dönmüştü adeta...

       Sadece içinde üç yüz altmış beş günü sığdıran on iki ay, adeta kendi güzelliğini dışa vurur gibi  yaşanmışlıklar ve yaşanacaklarla salına salına gelir kendinden bir parça bırakarak sessizce  gider. Her birinin gidişi diğerinin gelişine aralık bırakarak.

      Kışın beyaz örtüsüyle uyanırız sabahlara.Tarifi olmayan bir heyecan ve coşkuyla.. naif bir duygu besleriz hafif ve derinden. Sonra salıveririz içimizdeki çocuğu özgürce. İşte o zaman düşünmeyiz hiçbir şeyi, bir avuç karı alır her şeyden intikam alırcasına iki elimizle sıkar kartopu yapar var gücümüzle atarız gidişine….

     Takvim yapraklarından öğrenirdik ilk cemrenin düşüşünü. Baharın gelişini ilk müjdeleyendir kardelenler, sonra çiğdemler, defneler, laleler yerlerini alır. İlkbaharın gelişiyle her şey yeniden başlar, doğayla beraber umutlar da çiçek açar. Tüm ihtişamıyla doğa bir ressamın tuvaline ilham olmak için hazırlıklarını tamamlar.

     Nisan yağmurları çıkagelir doğa ananın ilk can suyu olmaya. Delice ıslanmak ister tüm tabiat nisan yağmurlarında.. arınmak, canlanmak yeniden doğuş için bir ritüeli gerçekleştirmek ister gibi..Tüm görkemiyle mayıs çıkagelir çiçek kokuları arasında renklerin her tonuyla.

      Yarım kalan aşkların devamıdır sonbahar. Yazın son demlerini serin bir esintiyle yaşatır, romantizmi taç yapar. Her şey sonbahar da düşen yapraklar gibi bir yerlere savrulur gider…

                                                      Zamana bırakacak kadar zamanımız yok…