Zamanaşımına uğramış hayatlar

Zamanaşımına uğramış hayatlar var, kimsenin dokunamadığı. Yalnızlıklar, içinde çığlıkları barındıran kasırgalara dönüşürken kimsenin duyamadığı. Bir bebeğin insanı deli eden o hıçkırıklarını kimsenin anlayamadığı. Yitirilmiş kimlikler taşıyorlar cüzdanlarında, yitirilmiş sevdalar yüreklerinde. Zamanaşımına uğramış ilişkiler yaşanıyor bilinçlerde. Kimse duymuyor, hissetmiyor ve anlamıyor.

Haber bültenlerinde bir konu: zamanaşımına uğradığı gerekçesiyle beraat kararı verilen davalar.. Kimse farketmiyor kaçının hakim kaçının sanık olduğunu. Hergün yüzlerce beraat kararı çıkıyor ve hayat kaldığı yerden hıçkırıklarıyla devam ediyor.

Son yapraklarını da döküyor ağaçlar. Çıplaklık. Kül rengi hayat manzaraları başlıyor camların ardında. Ağaçlar isyanları oynamaya başlıyor,  meyvesizliği, yalnızlığı ve işe yaramazlığı öğreniyorlar. Sokaklarda bir grup insan eylem yapıyor konudan bağımsız çıplaklıklarıyla. Onlarda bilmiyorlar ne istediklerini. Bilinçaltılarındaki garip, vazgeçilmez, devredilmez fantazilerini döküyorlar bir bir. Sanki tek renk olmaya, tüm renkli markalı kıyafetlerden kurtulup, tenlerinin benzerliğini ve eşit oluşlarını savunuyorlarmış gibi. Oysa tenlerimiz de aynı değil ki bizim. Ağaçlar ağlasın yapraklarını döktüklerine, biz sevinelim fantazilerimize, boşluğumuza, hiçliğimize.

Diyorum ya zamanaşımına uğramış hayatlar varkimsenin dokunamadığı ve yalnızlıklar, içinde çığlıkları barındıran kasırgalara dönüşürken kimsenin duyamadığı.

Karar: Hayat, zamanaşımına uğradığı gerekçesiyle beraat edildi.