- Kategori
- Şiir
Zamanım Yok
ey ruhum
sen, yağmurlarla beslenip çoğalan şelâle gibi
içime acı hüznü sağıyorken
kim çoğaltıyor durmadan seni böyle
ve neden komuttasın beynime
gir o karanlık yola / gir o karanlık yola
ateş ipleriyle
her gün biraz daha gerilirken
yüreğim çarmıha
mecâlim yok / yok zamanım
çok şey yarım hâlâ ömrümde
bir yetişememek korkusu yürür durur içimde
son sınırına gelmiş dayanmış sabrım
yarın çok geç olacak kuvvetle ihtimâl
budanır büyür gül, lâkin gül değilim ki ben
budadıkça, budadıkça beni sen
küçücük kalıyor soluk alışlarım da
sudan çıkmış balığın can çekişmelerindeyim
bir kar beyazı görsün artık gözlerim
gelmeden önce ölüm
19 Şubat 2009
Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.