Zamanın yok senin!..

Paylaşmaya yok zamanın... uçsuz bucaksız görünene, sevgiye... kardeşliğede. Giderken... gelirken, yok zamanın... Ağır bir yok ediş kendini ... yavaş yavaş, usulca değil ama...

Zamanın yok senin!

Aşka zamanın yok... paylaşmaya, çabayada... Kitaplar yazmıştı zaten kaderin kesin cizgisini, alnının orta yerine... yinede zamanım yok düşünmeye deyip hemen kabullendin...

Avuçların halâ havadamı senin?... yarattığın zaman bunamaydı sadece...

Beklemeliydin!...

Denizaşırı bir ülkedemiydin? özetle... o kadar uzakmıydın kendine... Bu savaşlar, yokedişler.... işkence... ve her türlü yoksulluk olurkende yoktu zamanın öylemi?...

Nasıl açıkladın kendine?... mutluluğu... ben yoksam, hayatta yok mu dedin?...

Merak ettim...

Bir masanın etrafında olacaktık hep beraber... güzel yemekler ve sonsuza dek gülecektik oysa değilmi?... Ardından sarhoş olunabilirdi... göbek atanlara ve bu ülkede... alkışı bile eleştirmeyecektik... sokağa çıkacaktık ve görmeyecektik... Bir piyango talihlisiyiktik ya hepimiz... kostümlerimiz?... sonrası?...

Beklemeli miydik?...

Her sıkıntı kolay olmalıydı... kolay ve hemen çözülüveren.. Kendinle boğuşurken kısaca... zamanın olsaydı böyle olmazdı...
Her on yılda bir...aynı filmi ayakta alkışlamaya zamanımız vardı örneğin
Heyy denilince düşünmeden heyy demeyede..
Ya şimdi zamanımı deyip .... yok ettiklerimiz...
Bedelmi?... neden ben ödeyim dediklerimiz?...
Ve şimdi zaman yarattınız sorunlara öylemi?...

İsyanın salt kendine ayıramadığın zamana mıydı?.. O kolay kendine miydi... vah zavallı denilence rahatlayacakmıydın?..

Buyur rahatla o zaman... bolca zamanın var...

bitti.