Zamanla ancak az biraz fark edebiliyor insan...

Bazen kontrolünü kaybediyor insan.
Canavarlarla savaşırken bir an da kendisi canavara dönüşüyor.
İstese de bazı insanları bir türlü sevemiyor insan.
Sevmesi en zor kişilerin aslında buna en çok ihtiyacı olanlar olduğunu o an anlayamıyor.
Zaman zaman tutamayıp kendini birilerine bir şeyler öğretmeye çalışıyor insan.
Oysa kimseye hiç bir şey öğretemiyor sadece ona içindekileri bulması için yardımcı olabiliyor.
Sürekli bir şeylere sahip olmak için koşuşturuyor insan.
Ama bir süre sonra, sahip oldukları ona sahip oluyor.
Yüzüne kapanan kapılara çok üzülüyor insan.
Onların ardından acı ve pişmanlıkla o kadar uzun süre bakıyor ki, o arada onun için açılan yeni kapıları göremiyor.
Hayatı ile ilgili sürekli planlar yapıyor insan.
Ama hayatını belirleyen anlar hiçbir zaman planladığı anlar olmuyor.
Mutluluğu hep varış noktasında arıyor insan.
Bu yüzden de yaptığı yolculuğun tadını çıkaramıyor, ondan hiç bir şey anlamıyor.
Hayatı boyunca hep özgür olmak istiyor insan.
Ama ancak herşeyini kaybettikten sonra gerçekten özgür olabiliyor.

02 Mart 2008
Haşim Arıkan
http://hasimce.blogspot.com/