Zaten

Sıcacık bir damla yanağınızdan akarken ne kadar masumsunuz. Gözbebekleriniz büyür, kristal bakışlarınız titreyerek kısılır. Yürek acıtırsınız. Yalnızlığı kucaklarken ne kadar da kırılgansınız. Omuzlarınız düşük durur. Kollarınızı birbirine sararsınız. Başınız düşer kendi dizinize, düşlerken başkasının omuzlarını. Bir nefes sigara dumanını çekersiniz içinize. Boğazınızı yakar.

Tükettiğiniz yılları düşünürsünüz. Sevdiklerinizi ve kırdıklarınızı koyarsınız terazilere. Samimiyetinizi tartarsınız. İncinen kalbinizi gösterirsiniz kırık dökük yüzünüzde. Kırık kalbinizle incitirsiniz sevdiklerinizi. Onların üzdüğü benliğiniz yüzünden öfkelenirler size. Kabuklarına çekilirler ve adım atmazlar size.

Anlamsız gelir gidişleri. Tek yönlüdür. Uğurlarsınız sönen umutlarınızı peşlerinden dökerek. Kapatırsınız kapınızı ardından. Soğuk odanıza gider, kendinize tek taraflı cümleler kurarsınız. Sadece duymak istediklerinizi dillendirirsiniz. Kabul edemediğiniz anlarla dikersiniz kırık kalbinizi. Avuntunuz olur soğuk yaşanmışlıklar. “Zaten”le başlayan cümlelerdir artık onlar… Sıcak anıların üstünü örtersiniz söylemlerle. Zayıf anlarınızda tekrar hatırlamak üzere kapatırsınız onları.

Yine de eliniz gider ekrandaki fotoğrafına. Soğuk yansımasında gezdirirsiniz parmaklarınızı. Teninin sıcağını düşünüzde duyumsayarak, kendinize inat, akıl almaz bir özlemle.

Gözyaşlarınız akarken, kokusunun sindiği yastığın üzerine:

Kandırmak için acıyan ruhunuzu,

“Zaten” dersiniz;

“Keşke” yerine…