Zeki ve Ahmak Bir Organizma

"Mutlu kişi kendisi ile uyum içinde olan kişidir. Tarihe de mutluluk açısından bakılabilir. Ama tarih mutluluğun temeli olamaz. Tarihin mutlu sayfaları boş sayfalardır." 

 

Hegel

 

Savaş, insanın bastırılmış cinayet işleme şehvetinin kutsanarak doyurulduğu lanetli sofranın adıdır. 

 

İnsanlık tarihi şanlı değil kanlı bir tarihtir. Toplam zamanın yüzde yetmiş beşi savaşlarda kan dökerek geçmiştir. Kalan zamanının büyük bölümünü ise etraf kirlenmesin diye kan dökmeden insan öldüren silahların icadına mesai harcamıştır. Efsaneler olgunlaşmış sevgiden daha çok, kıskançlık ve hasete bağlı cinayetleri anlatır. Bunların içinden en prim yapan efsaneler ebeveynlerle evlatların birbirlerini oldürdüğü tragedyalardır. Dante konuyu, "cehennem bile adalet kadar aşkın eseridir" diyerek dile getirmiştir. Onun, aşk için getirdiği yorum budur. Aşka, göre cinayet dahi bir tür adalettir. Başka bir deyişle aşkın gözünde Kabil, Habil'den daha yücedir.

 

Ama her şeyin bir sonu vardır; canilerin bile. Dolayısa insanlığın bile. İnsanoğlu da günün birinde o kutsanmış sofraya bir daha kalkmamak üzere son kez oturup karnını doyuracaktır.

 

Çünkü kültür bile, insanoğlunun işlediği veya işlemese bile rahatı bozulmasın diye tık bile çıkarmadan göz yumduğu kollektif cinayetlerin üstünü örtmek için kullandığı şaşalı bir kılıftır. Madem ki ipler bu dereceye kadar beynin elindedir. Ozaman doğal olarak bunun sorumlusu da beyindir. İnsanın sahip olduğu en kopmleks ve yetkin organ olarak, cinayetlerin üstünü örtmek için kültür atlasını dokuyabilecek yegane güç odur. Çünkü o sapkınlalmış tanrıdoğadır. Önüne çıkan her engeli imha etmiştir. Sokrat,  Thomas Moore, Ebu Hanife, Rahip Bruno ve diğerlerini.

 

A. Güreşçioğlu