Zinnur TİRYAKİ- Erzurumlunun aşk şiiri

Seni ele sevirem ki...

Diyacahsan ki niye ?

Ne bilim işde ele !

Seni görende bir hoş olir,

ölir, ölir, ölirem...

Ahşam olir, davar, nahır, mal gelir,

Komlar, ahırlar dolir.

Sayiram, sayiram biri esgik.

Bi daha sayiram,

Bir de bahiram ki tamam.

Ama üzülirem;

Diyacahsan ki niye?

Bennam işde ele!

Yassi olir, sekide eymek yiyeceğam.

Civil lavaşi dürüm edir, tam kıtliram,

Sen ahlıma gelirsen, boğazimda dügümlenir, yiyemirem.

Gene diyirsen ki niye?

İşde ele...

Anam örtileri serir...

Gendi gendimi yiyirem.

O da gidir, külli biçare galiram.

Gözlerim süzülir, uyuyacağım uyiyamiram.

Gafam garişir, yüregim sıhişir, yatamiram.

Gene diyirsen niye..?

İşde ele...

Guşluğa doğri daliram,

Hayal, hülya görirem, sanki yanımdasan.

Sevinir, sevinir bir hoş oliram,

Bir de ayıliram ki, yastığa sarılmışam.

Diyacaksan ki niye?

Amaaan, işde ele!

Sabah olir, horozlar ötir, gün doğir...

Gahiram tavuhlara, culuhlara yem verirem...

Culuhlari dutir dutir öpirem.

Onlari bile sene benzedirem.

Saggın deme niye?

Ne bilim işde ele!

Gün gibi gelir, ay gibi gidirsen.

Beni yiye yiye bitirirsen.

Hep ömrümden götirirsen.

Seni sevdigimi de coh ey bilirsen.

Diyirsen ki niye?

Bilirsen işde ele!

Babam beni gapiya goymir diyirsen.

Ey helt yiyirsen.

Gomşulara, emin, bibin, ezen gile gidirsen...

Medem ele çıh cama, tırhıca gel!

Yüzün görim, bu da bene yeter.

Saggın deme niye?

İşde ele...