Zonguldak'ta grizu

Sevgili okurlar son günlerde gündem oldukça yüklü. Yazacak ve yorumlayacak çok konu mevcut. Kimi güzel, kimi heyecanlı, kimi ise üzüntü dolu. Dünkü yazılarımda ilk ikisi ile ilgili yorumlarımı yazmıştım, bu akşam ise üçüncüsü ile ilgili birşeyler karalamak istedim, istemeye istemeye...

Zonduldak'daki Türkiye Taş Kömür Kurumunun Karadon madeninde dün meydana gelen grizu patlaması ile 30 vatandaşımız ne yazık ki yaklaşık 500 metre yeraltında kaldı. Umutlar azalıyor, sanıyorum 30 değerli canı kaybettik. Bu kaza son altı ay içinde üçüncüsü oldu. Aralık ayında Bursa da 19 kişi, şubat ayında Balıkesir'de 13 kişi hayatını kaybetmişti. Dün de 30 kişi. Toplam 52 can, dile kolay.

Grizu patlamalarına yüzlerce, binlerce can verdik. Ne yazık ki bu mantıkla daha birçok can daha vereceğiz. İçimden "Yahu biz bu işi beceremiyorsak, yapmayalım gitsin" demek geçiyor. Onca cana değer mi? Günümüz teknolojisinde bunu açıklamak çok zor. Hükümet ( öncekiler de dahil ) ne yapıyor, bölgeye geliyor, gerekenlerin yapıldığını, acımızın büyük olduğunu söylüyor ve birkaç gün sonra olay bir sonraki olaya kadar unutuluyor. Sonra aynı film tekrarlanıyor. İnsanın isyan etmemesi mümkün değil. Gereken önlemler alınmadan, gereken denetimler yapılmadan ve en önemlisi gereken cezalar verilmeden bütün ocakların kapatılması gerekir. Çocuklar belki aç kalacak ama en azından babasız kalmazlar. Anneler, babalar çocuklarını kaybetmezler. Onca vatandaşımız canlı canlı toprak altında kalmaz.

Ölüm Allahın emri, doğal afetlere bile çare arandığı şu yirmibirinci yüzyılda grizu patlamaları içimizi dağlıyor. Kalıcı ve önleyici tedbirler alınmazsa bırakalım kömür, toprak altında kalsın. Tek bir cana değmeyeceğine inanıyorum.

Bugün itibarıyla bu sektörde çalışan emekçilerimize Allah kolaylık versin. Kaybettiklerimize Allah rahmet eylesin, yakınlarına sabır versin. Diyecek fazla birşey yok....