Zor Bir Film: Babamın Sesi

İlk kez İstanbul Film Festivali'nde izlemiştim. O hengamede pek tadına varamamıştım. O ilk izleyişte aklımda kalan; karamsarlık ve hüzündü.

Sonra galada izleme şansına eriştim ve o zaman Babamın Sesi filmini pek de anlamamış olduğumu fark ettim. Çünkü Babamın Sesi; öyle kolay bir film değildi. İkinci izleyişimde bunu çok iyi anlamıştım. Ağır tempolu oluşu, karanlık mekanlarda çekilmiş olması, yine aynı ekibin ilk filminde olduğu gibi müzik kullanılmamış olması, oyuncuların (bir ikisi dışında) gerçek oyuncu olmaması vs. filmi zor bir film yapıyordu. Öte yandan, bu özellikleriyle film; birçok filmin seyirci çekebilmek için başvurduğu özelliklere yüz vermiyor, yapmak istediğini büyük bir cesaretle kendi varlığından alıyordu.

Üçüncü kez yeğenim Ozan'la izledim filmi. Onun da çok beğendiğini, çünkü filmin ışık kullanımı açısından çok başarılı bir çalışma olduğunu öğrendim.

Dördüncü izleyişimse, sendikamız Tarım OrKam-Sen adına düzenlediğimiz toplu gösterimdeydi. O gösterimden sonra konuştuğum birçok arkadaşımdan birçok şey öğrendim.

Bazı arkadaşlarım, filmdeki yüzlerin çok iyi seçilmiş olduğunu, özellikle anne rolündeki Base'nin filmdeki rolüne son derece iyi oturduğunu belirtti.

Zeliha Demirel, filmin başladığı yere döndüğünü, Tarkovski'den izler taşıdığını söyledi.

İletişimden arkadaşım Merve Açıkgöz, filmde Kieslowski'ye yakınlık bulduğunu vurguladı. Daha birçok güzel yorum ve saptamalar oldu.

Ve beşinci kez nihayet yalnız başıma izleyebildiğimde filmde müziğin olmayışının eşsizliğinin; rüzgarın uğultusunun, sobanın harının ısıtan sesinin, Umut'un gizemli müziğinin, kahramanlarının umutlu konuşmalarının tadına vardım.

Mamo'nun evden okula gidişi sırasında yolda yürüyüşünü bile veren yönetmenlerin detaycılığının bir kez daha farkına vardım.

Sevdiğim filmleri defalarca sinemada izleme şansıma ve ayrıcalığıma bir kez daha sevindim ve yeni filmler beklemeye başladım.