Zordur hayat

Evde yalnızım. Yiyecek bir şeyler hazırlıyorum kendime. Ellerim bu hamaratlık içindeyken beynim boş durmuyor. Bir yandan sağ cenahtan gelen düşünceleri öğütmekle meşgul.

Lakin hemen akabinde sol cenahtan gelen diğer düşünce sağanağı ile karşılaşmalarını engelleyemiyorum. Beynimin en ücra ama en geniş ovasında çarpışıyorlar.

Detayları, kayıpları boşverelim şimdi. Bu karşılaşmadan çıkan sonuç ; Hayat çok zor.

Bir süre sonra telefonum çalıyor. Üniversiteden arkadaşım arayan. Can dostlarımdan birisi.

Sesi sıkıntılı geliyor. Hoş, beş, dert, derman derken dakikalarca konuşuyoruz telefonda ve konuşmanın sonuna doğru soruyor sevgili dostum.

- Hayat neden bu kadar zor?

- Ahh sevgili dostum ah. Cevabını bulursan bana da haber ver lütfen.
Söz, ben senden önce bulursam ilk önce sana koşacağım evreka nidalarıyla.

Telefonu kapattım. Yemeğimi yedim afiyetle. Jean Reno'nun meşhur Leon filmini izliyorum bir kez daha.

Ailesini kötü polislerin öldürdüğü küçük kız profesyonel bir katil olan komşusunun evine sığınıyor. Bir ara soruyor katile küçük kız;

- Hayat hep böyle zor mudur yoksa ben çocuk olduğum için mi bana öyle geliyor?

- Hep böyledir diyor Leon....

Böyledir hep...