Zordur şehit anası olmak!!!

Birkaç saniye duraksadı önce. Kızının odadan çıkmasını bekledi. Çekiniyordu konuşmaya. En yakın arkadaşlarımdan Hatice'nin annesiydi Cennet Teyze. Biraz duraksadıktan sonra dökülüverdi ağzından cümleler...

- Mehmet'imden haber alamıyorum kaç gündür.

- Hayırdır Cennet Teyze, dedim.

- Operasyona gittiler 5 gün önce. Aramıyor, biz arasak da ulaşamıyoruz. Hiç kimseye söylemiyorum ama yüreğim köz gibi yanıyor, sabahlara kadar uyuyamıyorum.

Kelimeler boğazımda düğümlendi. Konuşurken dudakları titriyor, gözlerinin ucunda parıldayan göz yaşları zorla iliştirilmiş gibi duruyordu. Ağlamamak için kendini o kadar zor tutuyordu ki...Biraz duraksadık, öylece bakakaldık birbirimize..Onu teselli etmek hayır sıkma canını kötü birşey olmaz, endişelenme demek istedim; kelime haznem yetmedi. Hoyratça dökülüverdi ağzımdan cümleler...

-Üzülme teyzecim hiçbir şey olmaz, dedim önce.

Baktım teselli olmuyor, yüreğindeki kıvılcım giderek bir kora dönüşüyordu. Gözlerinden sicim gibi akıyordu gözyaşları.

-Herkes şehit anası olamaz Cennet Teyze, eğer buna layık gördüyse Yüce Mevlam ne mutlu sana, deyiverdim.

Cümlemi tamamlar tamamlamaz gözyaşları sel oldu.

- Biliyorum canım kızım bilmesine de, insan evladına konduramıyor işte. Gözüne titrediğim, hayatımın anlamı oğlum o benim. Kılına zarar gelsin istemem. Otuz gün kaldı askerliğinin bitmesine. Ayları bitirdim de günleri geçiremiyorum, dedi.

Birbirimize sarılarak ağlamaya başladık. Uzunca bir süre de ayrılmadık birbirimizden.......



Aradan beş gün geçti. Bayram tatilinden sonra bir hafta daha yıllık izin almıştım. İznim bitti ve Uşak'tan Ankara'ya döndüm. Pazar sabahı televizyonlar son gelişme diye verdiler haberi. Dağlıca Komando Taburu'na hainler tarafından saldırı olmuş ve onüç askerimiz şehit olmuş sekiz tanesi de teröristler tarafından kaçırılmıştı. Yüreğimden bir şey koptu gitti. Şehitlerimize ağladım hıçkıra hıçkıra, kendimi şehit analarının, evlatları kaçırılan askerlerin analarının yerine koydum daha çok ağladım, ağladım....Askerlerin kimlikleri henüz açıklanmamıştı.

Ertesi gün işe gittim. Sabah rutin evraklarıma bakarken saat 10 gibi telefonum çaldı. Arayan abimdi.

- Fatma Haticelerin soyadı neydi, dedi.

Kelimeler düğümlendi boğazımda.

- Bozkuş abi, Bozkuş....

Abimin ağzından acı bir"yaaaaaaaaaaaaaa" kelimesi döküldü sadece.

Beynimden kaynar sular döküldü. Sormak istedim, soramadım. Birkaç saniye aradan sonra sorabildim ancak.

- Hayırdır abi, birşey mi oldu?

- Hatice'nin kardeşi Mehmet şehit olmuş.

........................................................

O an tüm dünya yıkıldı da altında kaldım sanki. Konuşamadım, hıçkıra hıçkıra, etrafımdan utanmadan, bağırırcasına ağladım. Mehmet şehit olamaz. Bir yanlışlık vardır dedim. Ama ilerleyen saatlerde internet sayfaları doğruladı haberi. Uşak Jandarma Komutanı şehadet haberini vermek için gitmişti evlerine. Üniversite mezunu, gencecik bir fidan, hayat dolu, sevgi dolu, annesinin bir tanecik kuzusu Mehmet'in öldüğü haberini......

Yıkılmıştım...

Beş gün önceki diyalog şimşek gibi yankılandı hafızamda. "Her kadın şehit anası olamaz Cennet Teyze "demiştim. Sanki ilahi bir güç söyletmişti bunu bana. O günü ölsem de unutmam Cennet Teyzem. Adın gibi Cennet'e gitti oğlun da. Evet, sözümün arkasındayım. Her kadın şehit alası olamaz!!!! Mehmet'ime şehitlik ve Cennet, sana da bir meleğin annesi olmak nasip etti Mevlam.

Mehmet'i ne ailesi, ne Uşaklılar ne de Türkiye unuttu. Milyonlarca insanın duasıyla uğurlandı cennete.

Gözün aydın Cennet teyze, Dağlıca tarih oldu, oğlunsa kahraman...

Tüm şehitlerimizi saygıyla anıyor, Cennet Teyzemin ve tüm şehit analarının elinden saygıyla öpüyorum.....