- Kategori
- Felsefe
Zorlama hayatı veya zorlama hayat
Bu da bir başka bank, bir başka dünya ve ray ve bekleyiş ve sonu gidiş; geliyor musun?
Adam Karaköy'de denizi almış karşısına, uzanmış banka; tam tepesinde ay, güneş, yıldız, bahar, yaz uyuyordu.
Uykusundan seslendi; yaz beni, dedi, yazdım.
Bir başka bankta, bir başka deniz karşısında, sahne tamam, uzanmış buldum beni, uyur. O adama yakıştığı kadar yakışmadı bana burada hayat.
Ona seslendim; sakına, sakına yazma beni, diye.
H.Paşa'da vapur öncesi, o film arasında, dinlencede kadın köpeğini taze, çıtır çıtır İstanbul simidiyle besliyordu. Köpeğin o H.Paşa hali, simit yiyişi ve orada, o arada bana bakışı, gülüşü....
Kimseye duyurmadan seslendi köpek bana; resimle beni, dedi, çiz.
Heybeli'de, o daha sessizlikte, o evlerin tam arasında, aralıkta buldum bir başka köpeği ve uzattım ona sevgiyle İstanbul simidimi; hadi ye, ye ve o köpek gibi, benzer gülümse bana!
Ne salak şeysin sen öyle, diye yüzünüze bakan bir köpeğin kahkahalarında hiç boğuldunuz mu siz, İstanbul şahitliğinde?
Zorlama, ne diye zorluyorsun hayatı!
Ben o geçitin önündeyim, dedi sakalı uzun, hayatı uzun, gözü gönlü uzun yaşlı adam; bakıyorum da, bana bakmaz devam ediyorsun soluk alıp vermeye!
Yanında kedileri, hep birlikte seslendiler bana; durun, dedim, yazamam, daha geçeceğim, geceleyeceğim çok köprü var!
Ne çabuk yaşlanıyor insan. Bunu suçlusu 21.yy. Evet, kesinlikle kusurlu olan o!
Kendimi buldum bir başka geçitin önünde, sakalım dizimde, bol kedili gülüşlerde. Hey!...Bakın bana, dinleyin beni!...En çok kadınları yazdım ben, sakalıma değip gidenleri!
1. Not: Trendeki o okur, işte şimdi vapurda tam karşımdaydı; aynı hayat, tıpkı yaşam gibi bir şeydi; içi bol denizli, mavi, masmavi!
2. Not.
İnsanın
hayata karışması gibi
karışıyordu
hayat da insana.
3. Not:
İnsanın
hayata karışması
nasıl
büyük bir
gereksizlikse,
hayatın da
insana karışması
aynı büyüklükte,
daha büyük
bir saçmalıktır!
Ş.Y.
Uykusundan seslendi; yaz beni, dedi, yazdım.
Bir başka bankta, bir başka deniz karşısında, sahne tamam, uzanmış buldum beni, uyur. O adama yakıştığı kadar yakışmadı bana burada hayat.
Ona seslendim; sakına, sakına yazma beni, diye.
H.Paşa'da vapur öncesi, o film arasında, dinlencede kadın köpeğini taze, çıtır çıtır İstanbul simidiyle besliyordu. Köpeğin o H.Paşa hali, simit yiyişi ve orada, o arada bana bakışı, gülüşü....
Kimseye duyurmadan seslendi köpek bana; resimle beni, dedi, çiz.
Heybeli'de, o daha sessizlikte, o evlerin tam arasında, aralıkta buldum bir başka köpeği ve uzattım ona sevgiyle İstanbul simidimi; hadi ye, ye ve o köpek gibi, benzer gülümse bana!
Ne salak şeysin sen öyle, diye yüzünüze bakan bir köpeğin kahkahalarında hiç boğuldunuz mu siz, İstanbul şahitliğinde?
Zorlama, ne diye zorluyorsun hayatı!
Ben o geçitin önündeyim, dedi sakalı uzun, hayatı uzun, gözü gönlü uzun yaşlı adam; bakıyorum da, bana bakmaz devam ediyorsun soluk alıp vermeye!
Yanında kedileri, hep birlikte seslendiler bana; durun, dedim, yazamam, daha geçeceğim, geceleyeceğim çok köprü var!
Ne çabuk yaşlanıyor insan. Bunu suçlusu 21.yy. Evet, kesinlikle kusurlu olan o!
Kendimi buldum bir başka geçitin önünde, sakalım dizimde, bol kedili gülüşlerde. Hey!...Bakın bana, dinleyin beni!...En çok kadınları yazdım ben, sakalıma değip gidenleri!
1. Not: Trendeki o okur, işte şimdi vapurda tam karşımdaydı; aynı hayat, tıpkı yaşam gibi bir şeydi; içi bol denizli, mavi, masmavi!
2. Not.
İnsanın
hayata karışması gibi
karışıyordu
hayat da insana.
3. Not:
İnsanın
hayata karışması
nasıl
büyük bir
gereksizlikse,
hayatın da
insana karışması
aynı büyüklükte,
daha büyük
bir saçmalıktır!
Ş.Y.
- Toplam blog
- : 650
- : 412
- Kayıt tarihi
- : 07.06.07
İzmir. Aşk ve Şiir. Müzik. Kitap. Varlık ve Sözcükler ve .... ..