Zulmü haketmez İnsan, hele de Çocuksa henüz...

Kapıları çalan benim kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki kağıt gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı teyze amca bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler..

Yazıma Nazım Hikmet'in bu güzel şiiriyle başlamak istedim, çünkü o kadar çok şey anlatıyor ki aslında bu on satır..."Gözünüze görünemem, göze görünmez ölüler. "Belki de bu yüzden bu kadar kolay göz yumarız, kapımızı çalarlar ama biz duymayız. Sadece önümüze bakar, "Acaba şu an hangi işkenceye maruz kalıyorlar?" sorusunu aklımızdan bile geçirmeden "Bıktım artık. Ne biçim bir hayatım var?" demeyi tercih ederiz ve sorudaki cevabı göremeyiz:"hayatım" en azından iyi ya da kötü bir hayatımız var;bize ait olan, başka toplumların veya kişilerin elinde oyuncak olmayan...

Olanların farkında olmak gerek; yaşınız, yaşadığınız yer, çevreniz önemli değil, bir şeyler yapmak için hiçbir zaman geç bir zaman değildir, yeter ki siz çaba sarfedin, "Ben elimden geleni yaptım" diyebilin.

Şimdi sizlerle bu konuyla ilgili olarak yazdığım şiirlerimden birini paylaşmak istiyorum ve sizi kendinizle, vicdanınızla başbaşa bırakıyorum.

VE GÜN GELMİŞTİR

Bilmezsin ne olur, ne biter?

Gün gelir tokat gibi çarpar suratına.

Yıkılırsın…

Olanları görmediğine yanarsın,

Çığlıkları duymadığına.

Ve hiçbir şey yapmadan,

Öylece oturduğunu anlarsın.

Gün gelir farkına varırsın;

Eziyetlerin, zulümlerin, haksızlıkların,

Şekerlemeye bulanmış ellerinden

Kan akan çocukların.

Ve sen gün gelir ağlarsın,

“Dur!” demediğine ağlarsın.

Ve öyle bir ağlamaktır ki bu

Kimse duymaz sesini, kimse bilmez,

Senin de önceden duymadığın gibi.

Ama geç kalınmamıştır hiçbir şey için!

Bütün hışmınla kalkarsın ayağa

Elinin tersiyle silersin görünmez yaşları.

“Dur!” dersin eziyete, zulme, haksızlığa

Kıyılmaz dersin minicik canlara.

Ve gün gelmiştir, bırakmazsın ellerini

Sırtındaki teri kurşun rüzgarıyla kurumuş,

Hasta ve yetim çocukların.

Ve istersin ki güneşi olasın

Bomba sesiyle uyanmış sabahların.

 -Asude Saka-