Kız henüz yirmi dördüne yeni girmişti. Kahverengi uzun düz saçları, siyah anlamlı bakan iri gözleri vardı. Hayatı boyunca hep acı çekmiş, savaşmıştı. Bedeni ruhu o kadar yorgundu ki, nefes almay..
Zaman her şeyin ilacıdır. Bu cümleyi o kadar çok duyduk ki belki yaşantımızda. Başımız belki o kadar çok derde düştü ki, hep teselli aradık. Bekledik sabırla. Zaman ne götürdü bizden ve ne getirdi bi..
Hayatımızda öyle anlar vardır ki, ağladığımızda bizi teselli edecek iki kelime, yanıbaşımızda olacak bir nefes ama ailemizden olmayan, yorumlarını dışardan bir gözle, tarafsızca bakarak yapabilecek..
İthalat operasyon da çalışmaktayım. İktisat Fakültesinde okudum. Romanımı yazmaya devam ediyorum...