...Şafak kaç...

Geçtim sıradan her insan gibi bende

Sırtımda ağırlığını hissederek yaşamın…

Tarihi bir yazgıyı kanıksar gibi

Doğup batıyordu güneş

Dönmüyordu dilimiz bir türlü

Körpe bedenin dili kadar

Anne sütüne

Anlamadan okuyordu

Alın yazını hep tersinden

Hep tersinden…

Ebcetlere sığdırıyordu

Daralan saatlerde akrebi…

Adını sen koy

Sarmaşıklı orman olmuş dört bir yanı…

Dehşet bir tren sesidir

Homurdana homurdana

Çıkar seslerin içinden

Elini nereye atsan

Sıcak kan…

Sarının en soğuğunda açmış

Nefti bir yalnızlıktır

Acıta acıta akan

Türkü yanar

Ağıt yanar

Söz yanar

İlk göz görüp de ürkmüş gibi

İki yanına sokulur

Eski utangaçlıklarıyla gelincikler…

Hep böyle mi olur

Ulu orta geçmek

Takvimin tekbir dalından…

Şafak kaç…