% 1’in canını acıtmak

1923-2013 TC tarihi 9’a ayrılır = 3 adam + 3 darbe + 3 liberalizm.

Yankiler’in ‘neo-kon’larının, eski-yeni akil adamı Barrett’in deyimiyle, sistem-dışılıktan sistem-içiliğe dahil edilme sürecimiz, 1. liberalizm ve Özal ile başladı. Onlara göre işimiz tamam ama bana göre değil.

BOP tutmadı, Arap Baharı tutmadı.

Dünya, % 99 ve % 1, diye 2’ye ayrıldı.

Bendeniz, değil % 1, %oo1’e dahil olması için, asimile edilmek üzere, % 99’luk kökenimden seçilmiş, bir biçimde bu asimilasyona karşı savaşmış biriyim. Eğitimim boyunca, sürekli kitlenin nasıl asimile edileceğini öğrendiğimiz için, o hesabın da tutmadığını söyleyebilirim.

Bir de bu % 1’in kendi iç açığı var: Bu % 1, her 10 yılda 1, üçte bir oranında yenileniyor. Dolayısıyla oligarşi, 10 yılda 1 düşünce-düşüngü değiştiriyor ve bütünlüğünü koruyamıyor.

Dolayısıyla, benim hesabıma göre, oligarşinin de hesapları, kendi üzerine çökecek. Ancak, ders almaları için, canlarının yanması gerek ama çook çoook yanması gerek.

Çocuk öldürme veya toplu tecavüz bir işe yaramaz. 11 Eylül’den de ders almadılar.

Tel Aviv’e 1 atom bombası işe yarar.

Sonra, Washington keskin nişancısının tutmayan hesaplarının gözden geçirilmesi gerek. 10-25 yıl sürecek bir sürek avı gerek. Bunun nedeni, artık yeni bir ‘11 Eylül daha’nın acıtıcı olmayabileceği gerçeğinde.

Bize gelince:

Aslında İstanbul’a 1 atom bombası gerek ama doğmamışlara boş bir gelecek borçluyuz.

Yapılacak tek şey var:

Gündelik yaşamı kilitlemek: Toplu ulaşım, tatil, çöp, vd. Ölü olması gerekmiyor, canlarından bezmeliler, ancak o zaman acı çekebilirler, çünkü o zengin kitle, zaten malak gibi uyuşmuş durumda.

Evet, devrimin ilk süreci, o mutlu azınlığı mutsuz etmekle başlayacak.