''Çocuğu kucağınıza alır mısınız lütfen?''

Ben söylüyorum bu lafı :)

Koltukta oturan bebeler için :)

Anası, ninesi, falanı filanı, farketmiyor :)

Yanındaki her kimse, ona diyorum:)

Sinir oluyorum fena halde :)

Otobüs metro herneyse, biniyorum diyelim...

Araç kalabalık, insanlar ayakta yolculuk yapıyor.

Koltukların birinde bebenin teki oturuyor :)

Ufak da gördüm o bebelerde, 9-10 yaşında boyumu geçmişini de :)

Genelde oğlan çocukları :)

Bencil ve şımarık ebeveynlerin ''paşa'' oğulları onlar :)

Kocaman gençler değil....

Şımarık...

Bencil...

Kaba...

Saygısız....

Görgüsüz....

Geleceğin ukala genç adayları şimdiden :)

İnsanlar nezaketen laf söylemiyor genelde.

Çocuklar yol boyu en ufak bir rahatsızlık duymuyorlar ayakta duran büyüklerinden.

Sıkılmıyorlar da.

Yanlarındaki büyüklerinden öğrenmemişler saygıyı.

Oğlan çocuğuna anası öğretmezse büyüklerine hürmet etmeyi, ilerde hayatına giren kadın da kendisine saygı göstermesini öğretemiyor maalesef.

Böylelerini gördüğümde artık bakmıyorum manalı manalı :)

Yanlarına gidip gayet sakin, yumuşak bir tonda diyorum:

''Çocuğu kucağınıza alır mısınız lütfen?'' diye :)

Daha cevap vereni görmedim :)

Çocuğunu hala oturtanı görmedim :)

Usulca alıyorlar kucaklarına :)

Çıt çıkarmadan yolculuğa devam ediyorlar :)

Artık böyle :)

Annelerin kabalığına tahammül edemiyorum :)

Sen çocuğunu terbiye etmezsen, alem terbiye eder seni :)

Ben de çocuk büyüttüm.

Böyle öğretmedim çocuğuma :)

Bilet almakla şımarıklık yapma hakkını da alamayacağını anlayacak terbiyeyi aldı ailesinden kızım büyürken.

Büyükleri ayaktayken tek başına oturulmayacağını biliyordu bebem.

O biliyordu, benden öğrendi; ben de annemden babamdan öğrendim.

Hala da yaşlısı, çocuklusu oldu mu yolcunun, oturamam.

Ne bileyim...

Tuhaf geliyor şimdiki ana babaların halleri :)

Böyle demek artık :)

Hayat işte :)