"Bir Cihan Kafes"

Yazılarıyla, oyunculuğuyla, karakteriyle, gülen yüzünün arkasında gizlediği hüzünle her daim beğenirim İclal Aydın’ı. Bir Cihan Kafes; yazarın ilk romanı. Kabul ediyorum çok amatörce bir roman olmuş.  Anlatımı çok basit,  dili çok sade, okuması çok kolay, 300 sayfalık kitabı iki günde bitirdim. Ne kadar amatör gelse de bana çok büyük emek çok büyük heyecan var kitapta, emeğine yüreğine, kalemine sağlık İclal Aydın..

“Bir Cihan Kafes”; birbirlerinin gölgesinde saklanan, birbirlerinin masalını yazan üç küskün kadının hikayesini anlatıyor: Samire, Yaşar ve Lorin. Üç kuşağın hikayesi de diyebiliriz aslında.

Konusuyla üç kadını birbirine bağlaması, aralarındaki olayları,  yaşananları anlatması çok hoş.  Her okuyan kendinden bir şeyler bulabileceğine inanıyorum, fakat yine de 'harika bir kitaptı' diyemiyorum.

Çok fazla detaya girip okumak isteyenler için  işin büyüsünü bozmak istemiyorum .

“Sen en çok beni severdin ya, en çok beni köle yapmışsın kendine” diyor kitabın bir yerinde. Nasıl sahici, nasıl vurucu... “Zorba, itaatkârın üzüntüsüyle beslenir” cümlesi ise aslında içeriği açıklıyor.

Kitaptan;

''Aşkta mesele şu ki... O dönme dolap, adı üzerinde, dönüyor... Yükseliyor... Alçalıyor... Ama sen hep en tepedeki halini anımsıyorsun”...

''İnsan bildiği bir şeyin yoksunluğunu hissedip acı duyar sanırım.''

''İstanbul mutsuz yatsan da sabah bir mucizeye uyanabileceğin bir şehir.''

''Bilirsiniz değil mi, insan dünyanın en büyük yalancısıdır kendine. İnanmak isteyin yeter ki; ne bahaneler bulur yürek.''

''Kararında yalnızlık iyidir. Yeni bir güne, yeni bir güneşe hazırlar insanı.  Ama ötesi... Ötesinden kork işte! Allah iki şeyi sevmez kızım. Israrlı günahı ve isyanı.  Mutsuzlukta bu kadar ısrar edersen bir gün isyan edersin.''

Keyifli okumalar:)