"İsterdim ömrümüz geçseydi beraber" (*)

İstanbul bu sene yaz konusunda kararsız. Doğru dürüst yüzünü göstermiyor güneş. Annem “oruç tutanlar için serin hava, Allah’ın hikmeti” diyor her gün.

Sabah serin, boş sokaklar.

İşe giden birkaç kişi dışında kimse yok. Köşedeki pastane akşamları kapının önüne çıkardığı Sıcak Lokma Tatlısı tezgahını ocağın fişini çekip köşeye çekmiş.

Sahura kadar açık çoğu yer.

Sabahları ise yorgun, bitkin ve kapalı.

Bir yığın kedi birikmiş yine parkın köşesinde. Belli ki biri karınlarını doyurmak için yemek getirmiş. Ekmek kırıntıları var kaldırım kenarında.

İnsanlarımız duyarlılaştı. Artık yoğurt kaseleri ile su bırakıyorlar apartman kapılarına.

Caddeye doğru ilerledikçe tek tük sesler başlıyor.

Hayat devam ediyor yani. Ama bazıları için duruyor.

Servis beklediğim yerin tam çaprazındaki binanın 2.katında kadın.

Camın önünde sigara içiyor. Saçları tepesinde darmadağın ama anlaşılan yüreği çok daha karmaşık.

İçeriden sesini sabahın ilk saatleri olmasına rağmen aldırmadan açtığı müziğin sesi geliyor.

“İsterdim ömrümüz geçseydi beraber” diye sesleniyor Orhan Gencebay.

Kadın bütün sözleri üzerine alıyor. Belki de ithaf ediyor.

Dalgın.

Başını elinden destek alarak yana doğru kırıyor.

Aklında binlerce düşünce.

Yoldan geçen azınlık sese doğru çeviriyor başını.

Onun umru değil sanki. Ne aşağı bakıyor ne etrafa gözü hep aynı noktada, boşlukta!

Ne derdi var kim bilir?

Neden kırıldı?

Neden yarım kaldı?

Neden ömrünü geçirmek istediği omuzda tamamlayamadı?

Belki yıllar öncesinden kalan bir yaraydı sabah sabah anımsadığı, belki de çok yeni bir ayılıktı onu bu saatte uyandırdı.

Gitme vakti gelmişti.

Araba caddeden uzaklaşıyordu ama o ses hala duyulacak kadar yüksekti ve kadın başkasının sesiyle sesleniyordu; isterdim ömrümüz geçseydi beraber…