“Öbür yarım”dın “Ömür yaram” oldun

“Olmuyor… Ben… Ben daha fazla yapamayacağım. Yani, sen çok iyi bir insansın aslında. Ama ne bileyim işte… Lütfen affet beni. Seni seviyorum…” deyip yanağıma bir öpücük kondurduktan sonra hızlı adımlarla uzaklaştı yanımdan. Ilık bir nisan akşamıydı, yağmur çiseliyordu İstanbul’a. Az önce yaşadıklarım kâbus muydu yoksa gerçek miydi diye düşünürken, gök gürültüsüyle irkilerek olup bitenlerin gerçek olduğuna kanaat getirdiğimde içimde tarifi imkânsız bir acı peyda oldu. Evet, gitmişti işte. Artık yoktu!..       

Şairin “ayrılık sevdaya dâhil” sözünü okuduğumda gülmüştüm. Doğruymuş meğer. Bile bile ladesmiş bir aşka başlamak. Kim derdi ki umuduma can veren sen, bir gün güvenimin katili olacaksın. Yaşam kayığı, tek kürekle yol alır mı hiç sevgili?

“Dur, gitme!” dememe bile fırsat bırakmadan ve bana hiçbir söz hakkı tanımadan nokta koydun bize. Biz diyorum ama belki de hiçbir zaman “biz” olamadık seninle. Çünkü şimdi anlıyorum ki yanımda olan sadece bedenindi. Ne kalbindeydim ne aklında; ne gizlindeydim ne saklında.

Susuyor bu can, susuyor. Kalemim kâğıtlara kan kusuyor. Söyle kiminle aldattın beni, neydi, kimdi aramıza giren, yalnızlık mı, başka biri mi? Yoksa hafife aldığın sevgim ağır mı geldi sana sevgili? Kalp kumbaramda biriktirdiğim tüm umutları çıkardım ama yetmedi bir mutluluk almaya. Çünkü insanlık ucuzladıkça mutluluk pahalanıyor.

Bir yanda kalemimin söz yaşlarına mendil tutan kâğıtlar, bir yanda içimde susmak bilmeyen ağıtlar. “Seni seviyorum” olmuştu son sözün. O söz, sevda dilencisi olan kalbime dudaklarınla savurduğun bir sadaka mıydı yoksa sevgili?

Hani gönlüme vurulan koca bir mühürdün, hani bana ne kadar tutsaksan o kadar hürdün! “Ağlatmamak değil güldürmektir marifet,” derdin hep. Ben de şimdi sana diyorum ki: “Kalamamak değil gitmektir marifet.” Sanma ki beni terk ederek gitmiş oldun benden. Sanma ki kalem olup yazdıklarını silgi olup silebilirsin. Benden tam anlamıyla gidebilmen için, benim de bendeki seni terk etmem gerekiyor sevgili…

Bilirsin, her insan bir dünyadır. Şimdi benim dünyamda mevsimlerden “aşk”, günlerden “ayrılık ertesi” ve yâr’ la karışık yağmur yağıyor gözlerimden…

“Öbür yarım”dın “ömür yaram” oldun…