'Tanrı istemez ise; İnsan ölmüyormuş' Müslüm Baba!..

‘Tanrı istemez ise; İnsan ölmüyormuş’ Müslüm Baba!..

Dünya Boştur,’ Müslüm Baba.

‘Bağrı yanık,’ ‘İsyankarım,’ Babacığım…

‘Yanarım,’ ‘Yıkıla, yıkıla,’ ‘Zavallım…’

‘Anlatamadım,’ ‘Arkadaşım,’

‘Çare Sende Allah’ım!..’

‘Nerelerdesin?’

‘Paramparça…’

Yıllar önce,

‘Asfalt kader,’

Dertler insanı,

‘Yalnızlık korkusu’ yaşattın bize ilk kez

‘Tarsus-Adana’ yolunda bir araba kaza yapar;

Şoför ölür, yanındaki delikanlı da morga kaldırılır.

O delikanlı Müslüm Gürses’tir.

“Aklımdan çıkmıyor veda edişin,
Bütün Duygularım Ağır Yaralı,
Beni Kalbimden Vurdu Veda Edişin
Bütün Duygularım Ağır Yaralı”

Ancak o anda yaşama dönen bu genç adam için,

Şimdi hiçbir şey eskisi gibi değil...

‘Ölüme’ karşı ilk başarı, şans eseri elde edilen bir ‘yaşam ödülüdür.’

Kendine karşı sürekli ‘yaşama dönme mücadelesini’ sürdürüyor.

Bu mücadelenin temelinde;

Ülke’nin ‘kentleşme’ rotasının çizildiği ‘60’lı yılların sonu

Onlar, ‘kırsaldan - kentsele’ göç edenler, bu durumdan memnundurlar ilk başlarda

Sonlarda ise çoğu zaman ‘ne iş vardı, ne aş, ne de insanca yaşam’

‘Ölüme’ karşı ilk maçı ‘şans eseri’ kazandın ama ‘rövanş maçını’ bizim, sevenlerinin duaları ile kazanacaksın. Babacığım…

“Bütün dualarımız üzerinde olsun, Müslüm Baba!..”

03.03.2013,İzmir, puslu

.