"Ya sırtımıza alıp taşıyoruz, ya ayağımızın altına alıp çiğniyoruz" (*)

Pazar günü önce güneşli bir sabaha uyandık. Dışarısı serinde olsa güneşin aydınlattığı camlardan giren ışık, yaz sabahına uyanmış gibi hissettirdi.

Balkondan baktığımda sokaklar oldukça boştu. Pazar sabahlarını bu yüzden çok severim. Tenha sokaklarda çıt çıkmaz belli bir saate kadar.

Sonra babalar çocuklarının ellerinden tutar, kahvaltılık – gazete almak için marketlere doğru gider. Ayrı bir keyiftir onları izlemek benim için.

Bu ara yoğunluklardan fırsat bulup bir iki cümle okuyamadım.

Pazar’ı fırsat bilip önce kitapları karıştırdım daha sonra internetten her seferinde okumaktan büyük zevk aldığım köşe yazarlarını, blogları okudum.

Derken tesadüf eseri baktığım bir edebiyat sitesinde Ömer Hayyam’ın çok güzel bir sözüne rastladım;

“Ya sırtımıza alıp taşıyoruz, ya ayağımızın altına alıp çiğniyoruz, öğrenemedik bir türlü yan yana yürümeyi.”

Diyordu.

Ne kadar doğruydu aslında. Hemen not aldım hatta paylaştım. Böyleydi gerçekten. Birine ya hak ettiğinden fazla değer verip kendimizi kaybediyorduk, ya da dozunu kaçırıp fazla al aşağı ediyorduk.

Eşitliği koruyamıyoruz.

Yan yana yürümeyi beceremiyoruz. Ya bir adım öndeyiz, ya bir adım geride. Geride isek zaman içerisinde hırsla rekabet başlıyor. İleride isek aşağılamaya yelteniyoruz.

Bilemiyoruz eşit seviyede değer vermeyi. Veya aldığımız kadar vermeyi.

Ya çok fazla öncelik bekliyoruz karşımızdakinden, ya dünyanın merkezi olmak istiyoruz. Zor geliyor bir insanı hasetlik ve fesatlık duygusu beslemeden sevmek.

Koşulsuz sevmeyi bilemiyoruz. Çünkü kendimizi bile böyle koşulsuz sevip kabullenmiyoruz.

Hata ve eksik arıyoruz. Bulduğumuzda örtmeye değil, ortaya sermeye hevesleniyoruz.

Takdir etmek yapımızda yok. Güzel olanı görmek bir yana dursun, hata, eksik, noksan varsa hemen farkına varıyoruz.

Güzel duygularla bakmayı bilemiyoruz.

Ve sonuç Hayyam’ın dediği gibi “yan yana yürümeyi öğrenemiyoruz.”