"Yerinmeyin yerinmeyin, biz de döneceğiz size"

Mezarlıklardan çocukken çok korkardım.

Korku dünyamızın, bir parçasıydı mezarlıklar.

Sanırım bizi mezarlıklardan korkutan şey, büyüklerimizin anlattığı hortlak öyküleriydi.

Daha ilkokula bile başlamamıştım.

Annemle, komşu köyün birine gidecektik.

Annem elimden tuttu, yaya olarak , yola koyulduk.

Yolumuz köyümüzün mezarlığından geçiyordu.

Mezarlığa yaklaşınca, annemin elinden sıkı sıkıya tuttum.

Annem de pek rahat gözükmüyordu.

Annem mezarlığa gelince, mezarlara döndü ve elini açtı.Bir şeyler mırıldandı.

Sonra döndü ve yolumuza devam ettik.

Çocuk aklımla anneme sordum.

“Anne mezardakilere ne söyledin.”

Annem yüzüme baktı.Bir müddet düşündü.

“Ben onlara şöyle dedim” dedi.

“Yerinmeyin yerinmeyin , biz de döneceğiz size”

Bu söz o zamandan beri belleğime kazındı.Hiç unutmadım.

Annem o zaman gerçekten, fatiha yerine , bu sözleri mi söylemişti.

Yoksa benim için özel olarak mı uydurmuştu!

Uydurmuşsa bu felsefi cümleyi nasıl uydurmuştu. Okur yazarlığı olmayan annem bunu başka yerden de okumuş olamazdı.

Daha sonraları, büyüyünce, birkaç kitap okuyunca, çocukluğumun geçtiği çevrede bu cümlenin kullanılıp, kullanılmadığını araştırdım.

Böyle bir cümle kalıbını bilen yoktu.

Demek ki annem benim için uydurmuştu.Belki de kendi de öyle düşünüyordu. Gerçekten mezara döndüğünde öyle söylemişti.

Bu cümlenin açılımını yaptığımız zaman cümle”Öldük diye üzülmeyin, biz de sizin gibi olacağız”

Öbür dünya inancı olmayan bir söylemdi bu.Annemde böyle mi düşünüyordu o zamanlar.Şimdi hala o düşünce de mi.

Çok yaşlı olduğu ve olayları pek hatırlayamadığı için, bu sorularım cevap bulamıyor.

Dini kitaplar, felsefi kitaplar okurken , Annemin” yerinmeyin yerinmeyin biz de döneceği size.” Sözlerini hep hatırladım..

Acaba, seksen beş yaşındaki annem felsefeci mi?