“You Are Not Alone” çalıyor

Bir dönem Michael Jackson gibi olmayı istemedim dersem yalan söylemiş olurum...

O zamanlar aynı pantolonu sekiz dokuz sene giyerdik, ister istemez kısalırdı...

Pazardan alınmış, beyaz çoraplar tamam...

İskarpinlerin altında beşibiryerde büyüklüğünde delikler olur, karton takviyesi yapardık ama eh olacak o kadar...

Sağ koluna, ceketin üzerine beyaz bir bant sarardı O...

Biz idareten kenarları oyalı peşkir kullanırdık...

Ceket babamın, kollar uzun ellerim gözükmez, omuzlar yerlerde lakin kıpır kıpır...

Beyaz gömlek, komşu eczacıdan!

Siyah kravat meşinden, işportada satarlardı o zaman...

Güneş gözlüksüz Michael Jackson mı olur yahu...?

Kara camlar, Tekirdağ’dan cami önünden; çakma Ray-ban...

On parmaktan sekiz tanesinde rengârenk yara bantları...

Pantolonda kemer yok, cümleten askıdayız!

Kafa kocaman ya, dünyanın şapkacısını gezdim beş numara siyah fötr bulamadım...

Kasket uydurdum mecburiyetten...

&&&

Düz yolda doğru dürüst yürüyemeyen ben, az mı tepiştim apartmanın arkasındaki betonda...

Az mı çifte attım, ay yürüyüşü yapacağım diye!

Az mı dayak yedim, ağları yırtılan pantolonlar, altları çabuk delinen pabuçlar yüzünden?

&&&

O zamanlar ben Micheal’i; Cengiz Kurtoğlu, Arif Susam, Ümit Besen gibi Tarabya’da çıkıyor sanıyordum!

Sonra bize Almanların nasıl ürediğini anlatan videokasetleri kiralayan ağabey söyledi; Amerikalıymış!

&&&

Yıl; 1995, aylardan temmuz, yazlık bir diskodayız, hava sıcak, yirmi üç yaşımdayım...

Şimdiki gibi yüz kilo değilim tabi! Göbek de yok...

Hatta biraz serseriyim.

Daha çok gülüyor, yarın ne olur diye düşünmüyorum!

Siz de bugün ki gibi değilsiniz...

“You Are Not Alone” çalıyor, rica etsem; benimle dans eder misiniz?

&&&

Sahi onun için; “siyah doğdu, beyaz öldü” diyorlar...

Michael anılarımızda zaten black or white yahu!