2 adım, 1 adam

Kaç adım attık hayatı yürümek için; bazen iz bırakmadan, bazen de bastıra bastıra. 

Kaç heves söndürdük içimizde; hayallerimiz tüm ruhumuza hükmetmişken.

Kaç çığlık susturduk yüreğimizde; düğüm düğüm boğazımıza dizilmişken.

''Yorulmak'' fiilinin hiçbir haber kipine yer kalmaz beyan-ı hal ederken. ''Yapmasaydın'' olur karşılığı dilek şart kipi kullanılarak. Oysa ki kendin için de değildir yaptıkların. Ekmeğinin yarısını, eldiveninin tekini, yağmurda şemsiyeni, iyi günde sevincini, kötü günde acısını onlar için paylaşmışsındır da, cevap haklarına böyle bir kelime yer etmiştir.

Yürümek çok güzeldir. Sapasağlam ayaklarınla yolları katedersin durmadan. Yalnız başına yürümek de güzeldir çoğu zaman. Hatırla mesela, yalnız kaldığında nerelere gittiğini. Davetiye olmaksızın gidersin canının istediği yere. İçindeki çocuk nereye derse istikamet orası olur. Ayak senin, yol senin, zaman senin, can senin. Öyle değil mii ? Düşünsene, bir ikindi vakti çıkıyorsun Pier Loti'ye, ölmüşlere rahmet okuya okuya Eyüp Sultan'a iniyorsun mezarlığın içinden. Bir sabah vakti Ortaköy'e gidip Boğaziçi'ni seyrede seyrede kahveni yudumluyorsun. Bir Cuma vakti camiye gidip yegane sevgiliyle konuşmak için saf tutuyorsun. Bir akşam vakti tiyatroya gidip tek kişilik bilet alıyorsun. Bir gündüz vakti Kadıköy'e geçerken vapurda martılara simit atıyorsun. Bir iftar vakti fırına gidip sıcak pide bekliyorsun . Bir gece vakti uyuyan sokaklarda yalnızca kendi adımlarını duyuyorsun...

Çalan telefonlara aldırmıyorsun bazen; düzeni bozulmuş dünyaya da, o düzeni bozanlara da. Kafanı da bozarlarsa yol vermeye cesaretleniyorsun. Dünyalıkların sevdalısı olanların bir gün kapkaranlık mezara gireceklerini hatırlayarak ve bir gün hesabın için yine karşılaşacağını bilerek teker teker uğurluyorsun.

Düşünüyorsun yalnız yürürken genelde. İlk kimleri yanında görmek istediysen, onların eşlik etmeyişlerine söve söve yürüyorsun. Aslında yalnız olmadığını biliyorsun. Nur doğuyor içine öyle olunca. Gel gör ki, sadece senin gibi imtihana gelip, imtihanda olduğunu unutan kullaradır bu kırgınlığın. 

Öylece aralarından yürü ve geç. 

Nasıl olsa, hiçbir kelebek yine tırtıl olmayacak.