Ankara

Ankara ya ilk askerlik görevim sebebiyle gittim ama sevemedim kim bilir denizsiz, imbatsız bir şehir beni eksik hissettirdi belki de daha sonra iş seyahatleri falan ama sevemedim işte (Anıtkabir hariç)

Haluk Levent in yeri bende hep farklıdır ve öyle kalacak ki şarkılarının en iyilerinden bir tanesi olan “Ankara” beni her seferinde 90 lı yıllara sürüklemiştir ve hatta denizi olmayan bu şarkıda bile demirleyip bir ömür boyu bu limanda yaşlanmak istemişimdir. İstemişimdir çünkü asidi kaçmış bir gazoz kıvamındaki uyandığım sabahları artık sevmiyorum, sevemiyorum. Güneş bile uykusuz ve yorgun doğuyor,  gece ise yaşlanmış bir fahişe kadar sarhoş ve kimsesiz.

Diyorum ki

İnsanlık faktörüyle oluşturduğumuz bu sanal uçurumların kıyısına hep beraber dizilsek, mesela cep telefonlarımızdan başlayıp bizi bizden koparan tüm teknolojik aletleri, çıkarcılıkları, yalaklıkları, şerefsizlikleri, kadına kalkan ve masumluğa uzatılan o kirli elleri fırlatsak boşluğa, kıçlarına koltuk yapışmış dünyadaki tüm egolardan rengarenk legolar yapıp dağıtsak tüm yoksul çocuklara ne güzel olurdu değil mi.

Onu bunu bilmem arkadaş

ki ben cebimdeki üç kuruşla,

özenle oluşturduğum sıralı listemi kaydettirdiğim kasetlerimle,

efkar söndürdüğüm hatırı sayılı sigaralarımla,

ocaktan eksiltmediğim demli çayıma eşlik eden gerçek dostlarımla,

yaz akşamlarının bunaltıcı sıcağında bile kumsallarımızda (şimdilerinin “beach” dedikleri) yanan odunların çıtırtısında ritim bulan gitarımla (Akdeniz akşamları) ve de utangaç sevgililerimle çok ama çok mutluydum.

İşte böyle bir şey 90 lı yılların Haluk levent şarkılarında kaybolmak ve bulunmamayı dilemek…

Sen ellerimde 
Sen gözlerimde 
Issız geçen her gecemde 
Her şeyinle yanımdasın 
En zor bu gerçekten 
Sevdiğimi söylemeden 
Ayrıldım yine senden 
Yoksun sen aslında 
Yalnızım bu kumsalda 
Neler neler yapıyorsun 
Bensizken Ankara'da

ilhanaşıcı