Anne güncesi

 Canım Annem;
            Anneliğe dair iki satır yazı yazayım dedim, yazamadım . Benim yazacak neyim var sanki. Sen bir kahramanlık abidesi gibi karşımda dururken, benim kendi anneliğime dair yazacaklarım çok küçük kalıyor yanında.
           Senden uzaktayken ellerin geliyor hep aklıma. Yorgun ellerin...Hatırlar mısın,  ellerimizi bazen yanyana koyardık. "Yaşlandım bak, lekeler oluşmaya başladı derdin." Ben senin yaşlanmandan korkardım. Ellerin bana hep aynı gelirdi çünkü, hep güçlü, hep kocaman....Biliyor musun, çocuklar annelerinin yaşlandıklarını anlamazlar, anlamak istemezler. Güçsüzlüğü konduramazlar annelerine. Saçlarındaki beyazlar da, göz kenarlarındaki kırışıklıklar da, ellerindeki lekeleri de göremezler. Bunu anne olunca anladım. Anne olunca ne çok şey anladım da kimisini hala sana söyleyemiyorum...
         Ellerin hep sıcaktı annem. Hava buz gibi olsa da senin elleri hep sıcak olurdu. Benimkiler de hep soğuk.... Sen benim ellerimi babama benzetirdin. Babanın eli gibi soğuk derdin hep. Yüreğini de soğutmuştu ya babamın elleri. Neyse o konuya hiç girmeyelim...
         Anne olunca anladım ki ellerindeki sıcaklık 'annelikten' kaynaklanıyormuş. Meğer annelerin eli hiç üşümez, hep sıcak kalırmış. Küçük ellerin ısınmaya ihtiyacı varmış çünkü,  o yüzden annelerin eli hiç üşümezmiş. Artık benim ellerim de çok sıcak, dört küçük el için ısı saklıyorum parmak aralarımda.
         Ellerin bana ne çok şey hatırlatıyor anne....Sen namaz kılarken ben hep ellerine bakardım. Secde de bir başka, dua ederken başka olurdu. Senin ellerin daha samimi giderdi secdeye. Ben de tıpkı seninki gibi yapmak isterdim ama olmazdı sanki. Senin açtığın gibi açamazdım ellerimi Yaradana, öyle içten dua edip açardın ki ellerini, Hak'tan istediğini alırdın annem...
        Bir de çok sevdiğin toprakla  uğraşırken geliyor aklıma ellerin.  Aralayıp toprağı parmaklarınla, küçük lahana fidelerine  bir yer yapardın toprakta. Sonra ellerinle sıkıştırıp "hah oldu işte" derdin. Toprağa ellerini vuruşun, lahana fidesine dokunuşun başkaydı. Dokunduğun her şey büyür, elini neye sürsen çoğalır, bollaşırdı. Bereket doluydu ellerin. Evimizin bereketi de ellerinde saklıydı annem...
          Köpük köpük yıkarken çamaşırları, ellerinin hareketlerini izlerdim. "Ben de yapıcam" diye tuttururdum. Sen leğenin kenarında ufak bir yer açardın bana. Senin yaptığın gibi yapmaya çalışırdım, beceremezdim. Belki de dertlerini katardın köpüklerin arasına, kızgınlıklarını, kırgınlıklarını çitilerdin. Hiç bitmedi dertlerin, ellerin yıprandı, kırgınlıkların bitmedi annem...
       Ellerine bakıyordum sen örgü örerken, örgüyü bile ayrı sahiplenişin vardı. Kaçıp gider diye imlekler sımsıkı tutardın onu da. Avuçlarında toplardın biten yerleri. Her şeyi son anda kaçırdığından olsa gerek, sımsıkı tutardın örgünü de...Bizi de öyle tuttun annem, dağılmayalım, kopmayalım diye öyle sıkıca tuttun....
        Gönlün geniş, yüreğin zengindi. Elini hep bola alıştırmıştın. Ölçüsüz olurdu yemeklerin. Dolmaların pişince patlar, çorbaların taşar,  çaylarında dudak payı olmazdı. Bana da hep tembih ederdin "Elini korkak alıştırma, yaptığını çok yap" derdin. Benim ellerim seninki kadar cesur değil ki annem, her şeyim ölçülü, her şeyim kararında. Ne çorbanın taşmasını ne de dolmanın patlamasını göze alacak kadar cesur değil ellerim...
       Ellerin hep gözümün önünde. Her hareketi ezberimde. Bana annen nasıldı deseler, ellerinle tarif ederdim seni.  Mis kokulu, sıcacık elleri var derim. Kederli bir kaç çizgi, kırgın lekelerle süslü ama hep cesur, hep korkusuz, her zaman  sarıp sarmalayan ellerini tarif ederdim seni soranlara...
        Çileli, yorgun ellerinden öperim annem. ANNELER GÜNÜN KUTLU OLSUN....