Aşk ve Dinazorlar

''Yine...'' dedin de aklıma geldi Sebastian.
Bizim onunla sahip çıkamadığımız iki gönül vardı ya...
Hani biri benim, diğeri onun olan...
Sahi,  ne oldu acaba onlara?
İyileştiler mi gerçekten?

Yaralıydılar, yardan gayrisine, kapalıydılar…
Yardıma muhtaçtılar...

Dünyanın bütün vitamin ve minerallerinden yoksundular.
Doktorlar şaşkın, ama sanki birer din adamı gibi, umutluydular.
Yaşıyorlar mıdır şu anda?
Ya da hakikaten, şu anda yaşıyorlar mıdır?

Yaşları kaçtır ki?
Saçları uzamış mıdır?
Boyları kısalmış mıdır?
Gülme Sebastian, gülme!
İnsanlar yaşlanmaya başlayınca, boyları kısalır.
Daha yavaş hareket ederler, üç kiloyu bile zor taşırlar.
Ve aramızda kalsın, çocuklar gibi, sık sık çişe giderler.

Ah Sebastian, boş ver!
Benim gibiler zavallıdır.
Aklı yitik, yenik, fi tarihi yaşamış Allah'ın belası insanlar.
Ne diye açtım ki şimdi bu yarım aşk hikâyesini sana?

Zaten, zaten hiçbir hikâye muhteşem değildir.

Hem muhteşemliğe, kim katlanabilir ki?
O zaman, o zaman ne acıya, ne de ayrılığa vakit kalırdı.
Ben ise; sadece özledim...

Fosilleşmiş bir dinozoru anımsatsa da,
o aşk hikâyeleri…
Hepsi, ama hepsi,
o dinazorlar kadar,
çok büyüktü be Sebastian, çok büyüktü...