Asosyallik içinde Sosyal yaşam

Asosyallik içinde sosyal yaşam biraz karmaşık gibi geliyor değil mi? Asosyal kişiliğiniz var fakat sosyal ortamlarda bulunuyorsunuz, daha doğrusu buna zorlanıyorsunuz, kimse sizi anlamıyor, sizin düşüncelerinizi yeterince önemsemiyor. Size bir ruh hastası gözüyle bakıyorlar. Belki de alay ediyorlar, dışarı çıkıyorsunuz insanlardan nefret eden bir bakış sergiliyorsunuz, insanlar sanki size bir pislikmişsiniz gibi bakıyor ya da siz öyle algılıyorsunuz ve bu kendinizden nefret etmenizi sağlıyor, Bir arkadaşım vardı benim: “o”da bu durumdaydı.

Dışarı çıkmak istemiyordu, “Ben evimde mutluyum!” diyordu her seferinde. Bekliyordu sürekli, bir yerden birşeyler bekliyormuş gibi, sorulara cevap vermiyor, denilenlere kulak asmıyordu, belki de karakteri böyleydi, içinde bir “asi” ruh yatıyordu belki de, bunu hiç bir zaman bilemedik. Şimdi o arkadaşımı çok iyi anlayabiliyorum aynı durumda hissediyorum kendimi; boşlukta, işe yaramayan, sadece kendini düşünen, ya da insanlar bana böyle hissettiriyor olabilir, ama ben ya gerçekten de insanların bana hissettirdiği gibiysem o zaman ne yapmam gerekecek? Ne yapabilirim ki? İnsanlığa karşı tek başıma mücadele etmek mi? Belki de paranoyak oldum kendi içimde üretiyorum ve bunları gerçekmiş gibi yaşıyorum, ama biliyordum böyle olacağını, düşünmeden hareket ediyordum, fakat düşündüğümde işler daha karmaşıklaşıyordu, ben mi yanlıştım? Yok sa insanlar mı bana karşı yanlış düşünüyordu? İnsanların düşünceleri benim ne derece umrum da olabilir ki? Bir insanın sizin hakkınızda ki düşüncesi sizi ne denli etkiliyor? Ne kadar umrunuzda başka birinin size “bu iyi bir insan ya da bu çok kötü bir kişiliğe sahip” demesi. Benim umrumda değil sanıyordum insanlar ne düşünürse düşünsün beni tanıyan tanıyor diyordum. Fakat bugün anladım ki beni kimse tanımıyor benden başka. Belki de bu ifade edememe sorunudur, ama onlara kendimi anlatmak istemiyorum ki, beni anlamalarınıda beklemiyorum, kimsem yok diye yakınıyorum sürekli aslında bir kişi varmış hayatımda, o da sadece içimde ki “ben olgusu”. Yanlız değilim, kendi kendimi dinliyor kendi cevaplarımı kendim veriyorum artık.

Mutlu olma yolunda ilk adımı atıyorum bugün, ve artık zamanımı harcadığım herşeyi bir kenera bırakıp kendime odaklanmaya çalışacağım, belki de en başından beri yapmam gereken buydu, bencillik aslında bu, ama topluma göre bu bir “işe yararlık”. Çünkü herkes bu şekilde yaşıyor hayatını, diğer insanların onların hakkındaki düşüncelerine göre yönlendirerek. Kendi fikirlerindense başkalarının fikirleri üzerine gidip ondan kendine pay çıkartarak o kişiden çıkar sağlamak için yaşıyorlar.

Ben böyle olmak istemedim hiç bir zaman ben neysem o oldum ama gördüm ki yanlış yapıyormuşum.

İnsanlık kendi çıkarları için herşeyi yapabilecek durumdayken bu dünya üzerinde iyi olmak iyi olmaya çalışmak saçmalıkmış bugün bunu anladım. Siz her ne yapıyorsanız yapın iyilikten ayrılmayın bu benim görüşümdü fakat bu görüşümün artık bir önemi kalmadı hem de hiç. Bundan sonra benim çıkarıma ne geliyorsa ben ondan yanayım.

Mert ÇAKIR