Bu Yazıyı Okumasanız da Olur

Yazmak zor. Yazmak isteyip de yazamamak, yazamayacağını düşünmek daha zor. Daha zor değil, acı aslında. Zorlanıyorum. Yazmak isteyip yazamadığım için, yazamayacağımı düşündüğüm için, ne(yi) yazacağımı bilemediğim için. "Yazacağınız bir şey yoksa onu da yazın." Tam böyle değil ama bu minvalde bir sözdü. Ünlü bir yazar demişti sanırım. "Mutlaka yazın" da diyordu galiba cümlenin başında. Neyse.

Milyonlarca insandan biriyim. Sıkılan. Bunalan. Boğulan. Bir şeyden ya da bir çok şeyden ya da hiçbir şeyden. Yalnızım. Tümen tümen insanlar gibi. Yazının sonu nasıl gelecek acaba? Bu yazının yani. Koskoca yazının değil. Berbat bir şakaydı. Neyse.

Kitap okuma alışkanlığın var diye iyi yazabileceğini mi sandın? Olmuyor öyle! Ayrıca yazılmayan bir şey kaldı mı? Ne yazacaksın? Nasıl yazacaksın? Nasıl ve ne kadar farklı yazabilirsin? Bak kaçıncı yüzyıldayız! Böyle demeyeyim ya, kötü hissediyorum.

Beni iyi hissettiren bir şey geldi aklıma. Roman isimleri bulmak! Evet. Kendim yazacakmışım gibi bir roman düşünüyorum. Ve ona isim(ler) buluyorum. Sayamayacağım tek tek. Fakat güzel isimler buluyorum, onu söyleyeyim. Gerisi geliyor mu? Yok. Gelmiyor. Belki bir gün gelir...

Mesela hoşuma giden bir yazı ismi de bulmuştum: Gör(e)mediğim Düşler İçin Üzülüyorum. Harika değil mi yahu! Gelir aklıma sürü sürü. Bu arada gerçekten üzülüyorum o düşler için. Kimbilir ne olurdu o düşlerde olsam? Alacakaranlık Kuşağı gibi, ne olacağı belli olmazdı.

Ben belirsizlikten nefret ederim, olmaması iyi o zaman. Başka ne diyebilirim? Sözcükleri çok severim. Güvenir miyim güvenmez miyim onlara bilmiyorum da, severim. Lisedeki sosyoloji öğretmenim "Kelimeler canlıdır, onlarla oynayın." demişti. Aklımda kaldı hep bu lafı. Çoğu lafı gibi. Etimolojik kökenleri, anlamları vs. bayılıyorum incelemeye. Bir uğraşı bana. Ben niye yazdım bunu? Ben yazmamış, siz okumamış varsayın kendinizi. O yazara da aşkolsun!