El Alem Ne Der!

Kimsesiz hallerimiz uğurluyor günbatımının soluk turuncumsu halcelerini.

Birer yetim düş; soluksuz ve mülteci bir coğrafyanın

dilsiz kelamları...

... 

Susmanın bile boğulduğu zamanlardan geçiyor, ömür heybemizde sımsıkı tuttuğumuz nefeslerimiz;

Olduklarımız/olamadıklarımız/olmak istediklerimiz/olduramadıklarımız

Oysaki Hz. İbrahim ne de güzel yıkmıştı kabenin içindeki putları ve ne de güzel tutmuştu inancının ipinden. Peki ya biz insanlar? Neden yıkamıyoruz çağımızın şu lanet olası "el alem putunu" ve neden yok edemiyoruz en çağdaş düşüncelerimizden "el alem ne der' cümlesini? Neden bu kadar körüz! Biz olsak da olmasak da el alem nefes almaya ve bizsiz de ayakta durmaya devam edecek. Hiç kimse bizim yerimize tabutlarımızda uzanmayacak. Üzerine toprak atılan yine bir kendimiz kalacağız. Herkesin ayak sesleri uzaklaşırken, bir biz kalacağız toprakla başbaşa. Öyleyse neden? Neden kendimizi yok sayar, insanları biz olmadan yaşayamaz sayarız? Başkalarının gölgelerinde neden saklarız umutlarımızı? 

Sanırım biz insanlar "ölüm bize uzak ve zamanı gelince kendim istediğim gibi yaşarım"  kanısında hem fikiriz! Yoksa zamana bu kadar güvenmek, el alem ne der diye kendimiz olmaktan vazgeçmek, akıl karı olmasa gerek!...