Işıklar içinde uyu güzel yürekli kardeşim..

Dün sabah uzunca süre birlikte calıstıgım gencecik bir kardeşimin ölüm haberini aldım..

Ah Gökhan.. güleryüzlü, güzel yürekli kardeşim..

Ne kadar gençtin gitmek için..

Dilimize sıklıkla pelesenk olan “hayat kısa” soylemi en cok da böyle zamanlarda yuregımıze çörekleniyor öyle değil mi?

“Bundan 20 yıl sonra yapamadığın şeyler, seni yaptıklarına nazaran daha çok üzecek, o yüzden çöz halatları!” diyordu Mark Twain.. 20 yıl ne kadar iyimser şimdi düşününce..  

Ya yarın yoksa?

Öte yandan salonda anneannem bir evlendirme programı izliyor, kulak misafiri oluyorum çalışırken, deli saçması konusup, danseden tipler var? nasıl yabancı.. ve bu da hiç normal gelmiyor..

“Ya yarın yoksa” diye de yaşayamıyoruz, “yarın varmış gibi” sıkı sıkıya da tutunamıyoruz boyle çekilirken zelzeleli zemin altımızdan..

Cevabını bulamayacağımız sorulara cevap aramak, insan olmanın alamet’i farikası olmalı..

Ne yapacagız bu kadar acının ortasında? canımız bu kadar yanarken ne yapacagız?

Hayatın temel dinamiği ve maddenin dogası var olmak ve yok olmaktan ibaretken, ne akıl ne yürek kaldıramıyor gencecik gidişleri..

Ve “nefes”I kesilmişken canım kardeşimin, kendi iç dinamiğine dönüp, “nefes”inin farkına varmak tum bu hayat gailesinin içinde “fasulyeden” görünüyorsa da, belki de başedebilmenin tek yolu..  

Ve sığınacak başka bir rehberimiz de yok malesef..

Hoscakal Gökhan!

Tertemiz yüreğinden yaydığın ışıklarla uyu..