Kendimi tanıtayım en iyisi :)

97 yılının 22 Nisan sabahı annemin ıkınarak, ne tür zorluklarla olursa olsun dünyaya getirmesi olayı var. Eğer dünyaya gelip gelmek istemediklerimi sorsalardı sadece 13 yaşıma kadar yaşamayı dilerdim. Belki de sadece toplumla tanışmamayı. Benim lanet günüm o zaman başlamıştı. 

Diğer çocuklara bakılaraktan daha iri, kalıplı ve onlardan daha yaşça büyük görünüyordum. Elbette benimle sırf bu yüzden dalga geçtiler. "Seni şişman", "şişko patates", "seni önüne dünyayı koysak yine doymazsın ahahah". Zoruma gitmiyor muydu? Evet, tabii ki de zoruma gidiyordu ama hazmetmeyi öğrenmiştim. Belki de bu yüzdendi olgunluğum. Asla birilerine vurmak aklımdan geçmezdi. Onlar bana vurduklarında bile çok ama çok canım acımadıkça asla vurmazdım. Sonra 11 yaşında babam istanbula çalışmaya gitti. Aah, o lanet gün. Babama tam ihtiyacım olduğu zamanlar aramıza bi soğukluk girmişti. Gerçekten lanet bir durumdu. Ama abim vardı. Her şeyden önemlisi. Bana dünya da tek iyi gelen şey onun yanında olmamdı. Onun benimle ilgilenmesiydi. Yeri geldiği zaman onun t-shirtlerini giymeme kızması bile hoşuma gidiyordu. Sadece tek bir sorunum vardı. Bilinç altımdaki o özlem. Her şey çok güzeldi, hayatım çok mutlu gidiyor. Her gün Allah'a "Tanrım, çok sağol bugünde çok mutlu geçirdim" diyorum. Sadece bilinç altımda birilerinin yokluğunu çekiyorum, sadece ağlamak istediğim çoğu zaman oldu. Bu bilinmez bir şey. Aileme bunu söylediğimde psikologa falan göndermeyeceklerini, benim deli olmadığımı söylediler. Onlara kaç defa "psikoloğa sadece deliler gitmez" dedim. Deli dediğime bakmayın, bir insana deli denmesi hoş değil. Halk tabiriyle deli..

Neyse öyle işte. Bir 11. sınıf öğrencisiyim. 9. sınıftan beri aynı çocuktan hoşlanıyorum. Onun bu sene son senesi ve biz anca samimi olduk. Bir gün ondan hoşlandığımı duyarsa çok pis rezil olucam gibi..