Kucağındaki çocuğunu koruyamamak....

Bir ana-baba için en acı en yıkıcı olan şey nedir?

Yüzünü, gözlerini göreli daha birkaç gün olan bebeğinizin ölümü mü?...

O minicik ellerini doya doya tutamadığınız, kokusunu içine kana kana çekemediğiniz bebeğinizin -ki o cennet kokusudur- varlığının son bulması mı?...

Yoksa kucağınızda tuttuğunuz, O'na; "Merak etme bebeğim. Güvendesin, benim kollarımdasın" mesajları verdiğiniz bir anda hem de hiçbir şey yapmaya fırsat bulamadan evinizin başınıza yıkılması mı?...

Peki ya bomba patlayıp da evinizin başınıza yıkıldığı andan, son nefesinizi verene kadar ki çaresizliğiniz? Belki de bebeğinizin ağzından çıkan son acılı mırıltılar?

HANGİSİ DAHA YIKICI? HANGİSİ SÖYLEYİN?

Peki ya biz neden bu kadar rahatız? Alevleri henüz hissedemediğimizden mi?

Yoksa Atatürk'ün bahsettiği Gaflet, Dalalet......... böyle birşey mi?

Köroğlu'nun dediği gibi; "Silah icat oldu mertlik bozuldu" Evet ama bir eklemeyle "Bunlar hep namerttiler. Hep namert."