Yarabandı

Kaç yaramız kaldı sarılmayı bekleyen. Kaç tükenen ömre merhem olacaktık daha bilmeden. İnsan aynı yarayla kaç kez kanar, durmak bilmeyen yaraya merhem aradıkça hep başka yaralara ön ayak olduk. İşte insanlığımızı ortaya koyan sebepler bu zamanda bizi sınava tabi tutar. Sen kendi yaranı yıllar geçse de, tek başına saramasan da, bir başkasına merhem olmak için çabaladığında kanayanlar önce kabuk tutar. Evet, son olması için mücadele ederken tam da o anda aslında en büyük yaran açılır. Evet, dinlediğin müzik ve gözünün önüne gelen gülücükler hepsi birer hayat tecrübesidir lakin senin en büyük düşmanın bu tecrübelerdir.

Usul usul mutlulukları gösteren bir sahne düşünün, başrol değil en küçük oyuncusunuz, ya da oyuncu bile olamadan o sahnede, daha ilk bölümde ölüp çıkarıldınız. Her hayatın bir senaristi vardı sen onu ekarte edip başrol olmayı beceremediysen, ilk bölümde mevta olmanın isyanı kime. Adil olup aslında gerçeklerle yüzleşerek yara bandını ilk sen yapıştırırsın kanayan yarana. Hiçbir şey imkânsız değildir bunu çokça başka sahnelerde görürüz ama biz kendimiz yaşamadan anlamamayı bilinçaltımıza yerleştirmiş hayatımıza o şekilde yön vermiş kişiler topluluğuyuz. Bir sürü sahnelere bizzat seyirci oldum. Siyasi kavgaların, çatışmaların veya maddi savaşlara seyirci oldum. Ama en acısı kendini bile tanımayan, aslında kendi bedenine bile saygı duymayan ihtirasların kurbanı olan oyuncular.

Hayat dediğimiz aslında kendi kendini sarmak için değil başka yaraların sarıldığında tanıklık etme sahnesidir…