Yaşam ve ölüm

Yaşamla ölüm arasında, yaşadığımız sürece gider geliriz!!! Hayatta istediklerimiz olmadığı zaman isyan ederiz "benim zaten şansım yok" gibi sözlerle isyan ederiz.... Ölümü gerçekten algılayarak düşünmeyiz... Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz... Ölümü düşünmüyor kalp kıırıyoruz, ölümü düşünmüyor hep günümüzü gün etmeye çalışıyoruz. Kendimiz için yaşarken çevremizdeki insanların sıkıntılarını, üzüntülerini görmemezlikten geliyoruz... Öyle bir toplum olduk ki, aynı apartmanda oturduğumuz komşuları tanımıyoruz, insanları şu yoksul, şu zengin, şu aptal, şu akıllı diye seçerek konuşuyoruz. Oysaki ne demiş atalarımız "karşındaki insan aptal da olsa onu dinle ,çünkü herkesin bir hikayesi vardır". Biz millet olarak dinlemeyi de unuttuk... Öğretmenimiz bize bir soru sormuştu: "Eğer 1 dakika ömrün kaldığını bilsen ne yapardın, ne yapardınız?" demişti. Herkesin farklı cevapları olmuştu, ben cevap verememiştim. Düşündüm acaba kimi arardım... Annemi mi, babamı mı, kardeşimi mi? O zaman nişanlıydım... Acaba nişanlımı mı? Cevap bulamadım... Ve o günden sonra bi karar aldım, kimseyi üzmemeye kırmamaya çalışacağım diye söz verdim kendime... Çünkü bu yaşam kavgasına o kadar kaptırmışız ki kendimizi hırs bürümüş içimizi, bencillik sarmış beynimizi... Komşumuz açken biz tok yatabiliyoruz. Aslında yaşam çok kısa... Herşeyin ikincisi lükstür bana göre: bir arabamız varken ikincisini almak için çabalıyoruz, ikinci ev olsun diye çabalanıyoruz... Oysa öldüğümüz zaman yanımızda götüremiyceğiz... Sadece yaptığımız iyilikleri, kötülükleri alacağız yanımıza... Öbür tarafa bir birikimimiz olmadığı için korkuyoruz ölümden, oysa ölümle yaşayabilsek iç içe korkun kalmaz... Kırılan kalpler azalır... Farzedinki 1 dakika ömrünüz var kimi arardınız? Sevgiler...