Ayyaş Kalem

kanamaya görsün

sızmaya başladığı an yalnızdır her yara

ne laftan anlar ne de kabuk bağlar…

gecenin en kısır rahmiydi seviştiğim düşler

ben yağmur çizdikçe bulut yağdı gözlerime

söz yağdı

nüshası yoktu kimliğimin

sustum

sustukça

gömüldüm tıpkı sen gibi sessiz bir alfabeye

göğüm sığınaksız afet

yüreğim rutubet

sarmaşığım zehir

bal yapmıyor dudaklarım

dilim artık kuru bir nehir

bir şehir kadar yaralı

bir şehir kadar yorgun

bir şehir kadar uykusuz

bir şehir kadar uzağım kendimden

uzağım içimde renksizleşen kelebeklerden

yangınlarım sana söndükçe

kirpiğimde buz tutar eylül

eceli hazan da olsa sararmışlığımın

ölmek o kadar da kolay değil

bak…  bir tek ben kaldım geride

bir de bize ayyaş kalemim….

ilhanaşıcıeylülikibinonyedi