40 yıllık iki erik ağacı

Büyükbabamın o ağaçları diktiği zamanı ve ertesi yıl ağaçların aşılandığını anımsıyorum, altmışların sonlarıydı. Birkaç yıl sonra o ağaçlardan erik yemeye başladık, yıllar sonra iyice büyük ağaçlar oldular ve daha çok meyve verdiler.

Başka yerlerde yediklerim ve bahçemizdeki diğer erik ağaçlarındaki eriklerin hiçbiri bu ağaçlardaki gibi olmadılar, bunlar bir başka lezzetliydiler. Rıfat Ilgaz Hababam Sınıfı kitabında, gece herkes uykudayken yatakhanenin penceresinden çarşaflarla sarkıtarak inip, bahçeden erik topladıklarını anlatırken, eriklerin tadını öyle güzel yazmıştır ki, okurken insanın ağzı sulanır. İnebolu’ daki çocukluk yıllarında bahçedeki eriklerden yediğimde bu kitapta yazılanlar aklıma gelirdi.

Bahar gelirken ilk sıcakları görünce ağaçların çiçekleri hemen açardı, kocaman iki beyaz top olurlardı. Soğuklar gelirse arkasından, çok üzülürdük, yine güneşi gördüler ve kandılar diyerek. İlk sıcaklara kandıkları yıllarda az erik olurdu ağaçlarda, az olmasının da güzel bir yanı vardı, seyrek oldukları için çok güzel irileşirlerdi...

Erikler yenebilecek hale geldiklerinde küçük de olsalar yemeye başlardık. Çekirdekler henüz olgunlaşmadığı için dikkatli yemek gerekirdi, acı çekirdekler eriklerin güzelim lezzetini bozardı. Çekirdekler sertleşmeye başladığına artık erikler olgunlaşmış demekti. O sert, sulu, lezzetli halleri Haziran sonlarına doğru biter, yumuşak ve çok tatlı olurlardı. Eriğin zamanında yenilmesi gerektiğini çok iyi bilirdim.

Ağacın gövdesi ve dallarını üzerinde zamklar oluşurdu, dalları tutunca elimize, üzerimize yapışırdı. Büyüklerimiz öğütlerlerdi, erik ağacı çürük olur, ağaca çıkarken dikkat edin diye.

Çok kar yağan kışlarda dalları kırıldı, ana gövde de yıllar içinde çürümeye başladı. Şimdi iki erik ağacı hala var, meyve de veriyorlar ancak çok fazla ömürleri kalmadığı bakınca anlaşılıyor. Kırk yıl meyve veren, yetiştirenleri iyiliklerle anmamıza vesile olan ağaçlar onlar...