Kaybolsam alemin toz zerresinde.Acıyla yontulmuş ağıtlar ağır basıyor yaşanmış saydığım dünlere. Kaybolsam yetim bırakılmış ömrümün çocuksu hıçkırıklarında, zira kimseler fark etmez olmamış bedenim..
Bazen unutursun dünden yaralarını. Ama işte insan bu yaaa! yine gelir sana kim olduğunu hatırlatır. Nerde durman gerektiğini, sınırlarını, çizgilerini... Tek bir cümle ne kadar çok şey götürürmüş i..
Ve zaman lal kesildi. Zira hiç bir dilde karşılığı kalmamış bir sesssizlikti heybemde, umut... ... Bu coğrafyanın tarihinde kambur bir sancıdır insan olmak. Çorak küf kokulu..
Ve işte bazen hayatta sus payı kadar severiz kimi anları. Derin bir ruh sarar bedenimizin kördüğüm hallerini. Ellerimiz çene altı kilitlenir suskun düşüncelerimizin gölgesinde. Gözlerimizde umuda d..
Kimsenin kimseden bir yere gittiği yok. Herkes içinde yaşatıyor sürgünü olduğu yüreğin efkarını/yaşanmışlıklarını. Kimsenin kimsenin yarasını unuttuğu yok. Kimse olanın, yar..
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı sessizliğin gölgesinde aralanır kederli gözyaşlarım. Avuçlarımda kor bir umut... Siyahi pençesinde kan gülleri büyütür, yitik düşüncelerimin gri topraklarında rüzgara..
Hayat bize her zaman bir beden büyük geldi, yinede üşenmedik yaşamaya. Zira bizler yokluğun deminde büyüyen çocuklardık. "Nasıl olsa seneye giyer" derdi annelerimiz.Bizler umudun büyüttüğü çocuklar..
Eğitimci-Sınıf Öğretmeni-Sosyolog-Sessizliğe ağıtlar yakan bir nefestir kalemim.... Raflarda şiir..