Sendeyken, sövdüğüm her dakika için affet beni şehrim. Ey İstanbul, sen sonbaharı asıl yaşatansın.. Sen, benim sevdiğim ve hasretim olan yegane sevgilimsin. Ey İstanbul, satırlara..
Aynalarıma çarpar oldu, dilde tükettiğim.. Ruhum yitik, bitap düşmüş, en büyük engelim. Satırlarımı seyyahlaştırdım, ‘’huzur’’ adını verdim. Lakin huzuru bozan bu somut engeli görmezden geleme..
Uçurum dibi cazibesi nasıl artar ? Bunca boşluk, tenha haliyle soyut yara açabilmiş midir sol yanda ? Olurmuş meğer. Güneşten erken battığımda fark ettim farkındalığımı. İns..
Aşk.. Tek hece, 3 harf lakin, 2 insan değil. Çevre, öyle farklı algılar olmuş ki bu kelimeyi.. Çoğu aşk acısı çekiyor, kişiliği henüz aşkı tanımlayamadan. Halbuki şunu fark edemiyorlar..
Bugün, dünün yarını. Vesselam zaman; saatli bir dizi kum. Ve sen yine yoksun, ben senden yoksun. Henüz dokunamadım kalbine, kendimi bulamamaktır belki de korkum. Bilirim ki dola..
Hislerin çehresinde yitip gitmiş, kimi zaman yoğun kimi zaman esaret içindedir, sevgi.. Mühim olan yoğun yaşamak mı, yoksa esareti cesarete çevirebilmek midir ? Muamma. Lakin ne denli o..
Tanıdık, tanımadık tüm gözlerden, hislerden ve seslerden ırak.. Öylesine kendimden dahi uzak.. Satırlarım bana yabancı, ben onlara yalancı ; sahtelik belirdiğinden. İfadelerimde...
Bu yoruyordur en çok bizi. Varolup gitmişliklerin ardına sığınışlarımız. ''Ki şu an öyle güzel sızıyor ki odama mum ışığı. Tüm renklerin içinde gözde misali benim için. Karanlığımın ıss..
Beni değil de hep çevremi kaale aldı umrum. En çok ben farkında olsam da engel olamadım durumun hükümdarlığına. İndiremedim tahtından, yok edemedim krallığını. Ve bu sebeptendir ki, bir tek b..
Kitap ve insan.. Aralarındaki bağlantıyı çözmek zor değil, lakin günün ilk dersi, yarım yamalak uyanmış bir şekilde olduğum için yazmakta zorlanıyorum.. Neyse.. İnsan kitap ya..