Ah! şiir ah! Vah şair vah. Babam rahmetli derdi: Oğlum şiir karın doyurmaz. Vallahi doğru söylemişsin Baba. Doyurmedı da. Merak ediyorum: bütün şairler açlıktan mı öldüler? Aşktan, sevdada..
Üfledim, güneş söndü ..
Her zamanki köşesinde, yere bağdaş kurup oturmuştu Babam. Önünde değirmi tahtadan yer sofrası, üzerinde yarım şişe rakı, iki, ince belli çay bardağı, yarım ekmek..
Gerek yok Azrail e ey yüce Tanrım Getlrlr canımı kendim veririm Dediler kefenin bir tek cebi yok Avucumda saklar alır gelirim Can dediğin bir lokmacık değil mi ..