Yıl 1960. Adana. Çığlık çığlığa geldim bu dünyaya, niyeyse? İlk, orta lise ve Çukurova Üniversitesi. Bitti hepsi, başarıyla atlatıldı. Sonra iş hayatı, evlilik, çocuklar falan derken geçti ömür. Gün oldu çok konuştuk kim ne anladı bilemem, gün oldu sustuk günlerce. Koca kalabalıkların bazen önünde olduk, bazen ardında. Ama aslında neticede yalnızdık. Bügün bakıyorum kalabalıklar içinde yalnızları oynayan, şakakları kırlaşmış gönlü genç biri var aynada. Yalnızları oynayan ve yaşayan. Duygularını kolaylıkla anlatamayan, anlatsa da nasıl olsa anlamazlar diye düşünen. Bazen yazıya döker. Belki okurlar, öyle anlarlar diye. Ankara'da evli iki çocuklu ve üç ayrı üniversite diplomasına sahip de olsan, gezmeyi, okumayı seven, yaşın 49 gönlün 19 da olsa yine de yalnızları oynuyabiliyorsun demekki. Yüksek mühendis ve iktisatçılığın getirdiği birikim de bazen yetersiz kalıyor yalnızlığı aşmakta. Arada bir bir şeyler karalamaya çalışyorum. Belki okuyan olur diye. Tabiki katkı mesajlarını da beklediğimi belirtmek isterim. Saygılarımla