Bir hüzzam beste tadında yaşadı hayatı, tebessüm dudağında kalsın istedi, olmadı. Şiirleri ve kedileriydi en iyi dostları; daha çok güvenmek, gözleri kapalıyken de yürümek istedi, olmadı. Bahçesinde hanımeli ağaçları açan bir evdi düşlediği; penceresi denize bakan bir hayal, o rüyaya uyanmak istedi ya da o rüyada kalmak, olmadı. Kadını önce kadınların içinde özgürleştirmek istedi, prangaları zihinlerde parçalamak, olmadı. “Uçurumları sevenin kanatları olmalı” derdi; ne kanatları oldu, ne uçurumu, olmadı. Susa durula gittiği yollardan, öğrene yanıla dönerken; ardında tükenmeyen bir yaşamdı istediği, olmadı. İnsanın fikrinin özgürleşmesiydi dileği, bedenden önce ruh açmalıydı kollarını hürriyete, olmadı. “Neden” leri “nasıl” larına galip gelsin istedi, “çünkü” leri “ama” larına, olmadı. Hayatı sanatla dönüştürüp, daha güzel bir dünya yaratmanın mümkün olduğuydu minik yüreklere anlatmak istediği, olmadı. “Tek bir şey olup, tek bir yere varabilmek için; çok yerde, çok şey olmaktı” inandığı, olmadı. “Aşk nedir?” diye sorulduğunda, ”Ben ol ki bilesin!” demek istedi, olmadı. O da sadece şiire verdi nefesini. Oldu mu? Bilmiyor...