İstanbulu seven ama yaşamın zorluklarından bıkan biriyim...

Gözüm minik kasabalarda ya da adalarda. Sakinlikten keyif alır oldum.

Bu karmaşada nefes almak bile ağır geliyor bazen. Kendi iç sesimi duymayı unutturdu bu şehirin zorlukları. Kalbimin sesini yeniden duymak için arada minik kaçamaklar yapıyorum. Yeniden bu şehire adapte olmak o kadar zor geliyor ki.

Oysa ne kadar masum bu Boğaz- bu deniz. Kıyısında oturduğunuzda sizi hemen kucaklıyor. Minicik bir bebeği seviyor gibi huzurunu size sunmaktan çekinmiyor. E ne yapmalı her öfkede her kaosta bir deniz kıyısı mı aramalı.:) Aramaktan gocunmam lakin kavuşma kısmında fazla sabırlı değilim sanırım.:)