Bu şehir de bu kalp de artık bir virane

Elinden bir şey geliyorsa uzan, tut ellerimi
Götür benden ırak bir yere koy parmaklarımı
İstersen yanı başında dursun
İstersen bir kalem tutuştur iki parmağımın arasına
Senin için bir şeyler yazsın hatıra defterinin son sayfasına...

Eğer bir gün,
Mavi bir dünyada yaşamayı geçirirsem aklımdan
Gelir alırım o zaman ellerimi senden
Çıkarırım parmaklarımı sayfaların arasından...

Alnımın ateşine, yüreğimin sancısına aldırmam
Kalın bir çizgi çizerim karanlıkların üstüne
Olmadı, sayfalar arasında unutulan
Kuru bir çiçek gibi bulunmayı beklerim!

Elimden bir şey gelse, derim sana:
Bırak ellerin bende kalsın
Avuçlarım ellerinle yansın...
Gözlerimin kıyısından martılar havalansın
Mavi kanatlı göçmen kuşlar bu şehirde kalsın...

Ama elimden bir şey gelmiyor
Bahara ertelendi bütün uçuşlar
Ağaçlarda yaprak kalmadı, hazan ağırlaştı
Son parlayışı, göğünü son aydınlatışıydı yıldızların
Muhacirlik başladı, dünya grileşti
Bu yüzden gönlümün yamacına gölgeler yerleşti
Senin için büyüttüğüm güzellikler
Yaşattığım bu şehir
Ve dört mevsimi sığdırdığım bu kalp
Ne çare ki, değişti!..

Bu şehir de, bu kalp de artık bir virane!...

Bu yüzden,
Geceler gözlerimde büyüdükçe büyüyor
Siliniyor anılar yastığımdan, yorganımdan
Ne varsa bu yalan dünyada, boşa kürek çekiyoruz
Dalgalar devrildikçe çırpınıp duruyoruz
Bu kadar ucuza giderken insan canı
Yaşamak için yeri-göğü inletiyoruz
Hem ölüyor, hem öldürüyoruz
Kötülükler içinde kaybolup gidiyoruz
Elinden bir şey geliyorsa
Hadi, uzan tut ellerimi!..

ANKARA/3 Ekim 2014
Rukiye Çelik