Kar beyazları

Bir gün varlığımı fark etmeni umarak, ihtimalleri peş peşe sıralayarak önünde arkada dolaşıyor, sağından solundan geçiyordum ama senin öyle acelelerin vardı ki bir türlü görmüyordun beni.

Yoktu şikâyetim yoktu işte sadece umudum vardı yarınlara dair. Umutlarım beraberinde beklemeyi, beraberinde sabrı bırakırdı kucağıma, biçare kalbimi hırpalardı, aldırmazdım. Ben, ben de olanlarla yetinmeye çalışır, şükürler ederdim ve tevekkülü sanki kalbimmiş gibi taşırdım sol yanımda.

Ah kalbim ah! Yalnız kalbim, biçare kalbim, divane kalbim alış artık içinde bulunduğun ahvale ve her ne olursa olsun hüzün elbiseni çıkar üzerinden ve giyin kar beyazları.