Abdi İpekçi'nin anısına saygıyla

İlkokula başladığım yılın soğuk bir kış günüydü, bugün gibi hatırlarım.

Okumayı yeni sökmüş olmanın hevesiyle elime geçen her şeyi okumaya çalışıyor, bunun için de takdir görüyordum ailemden.

O soğuk kış günü de elimdeki gazetenin büyük siyah yazılarını “Ab –di İ-pek-çi’yi öl-dür-dü-ler” diye hecelemiş sonra da gazetedeki yarı çıplak sedyede yatan bedene bakıp nasıl da üzüntüye kapılmıştım.

Kim öldürmüş, neden öldürmüş, onun çocuğu yok mudur, ağlıyor mudur? Sorularımın ard arda sıralandığını ve dedemin tüm bunlara aklımın alacağı şekilde cevap vermeye çalıştığını hatırlıyorum.

Cevaplarının içinde en aklımda kalanı kimin öldürdüğüne dair olanıydı “içinde Allah korkusu olmayan biri” demişti dedem. Demek ki canavar gibi bir şeydi bu…

Yıllar geçtikçe, ben büyüdükçe öğrendim düşüncelerin özgürce dile getirilmesinin ne demek olduğunu, bu yüzden ülkemizde ne kayıpların ne acıların yaşandığını.

Büyüdükçe gördüm, insanların kendileri gibi düşünmeyenleri hoş göremediklerini.

Büyüdükçe fark ettim tarihin bazı noktalarda tekerrürden ibaret olduğunu.

Büyüdükçe öğrendim, gördüm, fark ettim ama ANLAYAMADIM.

Anısına saygıyla…