Acı dilencilerinin acısı (ikinci bölüm)

Yağmur damlası terapisi... Hissedin! Davul sesleri… Önce yavaş yavaş sonra birdenbire hızlanıyor. Hissedin! Karşımdaki devasa ekranda kocaman bir yağmur damlası var. Ne kadar saydam ve parlak. Arkadaki mavi zemin görünüyor içinden.

Birdenbire yüzü beliriyor gözümün önünde. Saçlarındaki aklar kaybolmuş. Simsiyah saçları. Boyatmış olmalı. Yüzüme bakıyor. “Acının bu kadar pahalı olduğu bir dünyada sana neden acıyayım ki?” Acı dilencileri… “Lütfen efendim biraz acı tattırın” Ne kadar ahlaksızlar! Herkes kendi acısına sahip çıksın.

Bakışlarım netleşmeye başladı. Yatağın başucunda bir gazete var. Büyük puntolu harflerle “Marsta yaşam izleri” yazıyor. Boktan püsürük haberler bunlar. Gazeteyi alıyor doktor. “Bakmak ister misin?” “Siz okuyun” diyorum. Şaşırıyor, ama beni kırmıyor. Okumaya başlıyor. Kıskandı, kıskanmış olmalı. Şu an aklından neler geçiyor. Göz bebekleri sağa sola kayıyor. Hareketli gözleri sevmem. Zekâ belirtisi. Ah aptalım ben! Tabii ya. Gazeteyi alıyor doktorun elinden. Doktorun canına minnet. Sıkılıyor, gitmek istiyor besbelli. Hiç etik değil. Sevgilisiyle buluşacaktır. Ne de olsa yakışıklı adam. Arkasını dönüp yürümeye başladığında poposuna bakıyorum. Giydiği önlük gizliyor. Kalçaları dardı. Poposu küçük olmalı.

“Marsta…” Hiç bir şey duymuyorum. Elimle işaret ediyorum.

“Okumamı istemiyor musun?”

Başımı hayır anlamında sallıyorum. Yüzüme dikkatli dikkatli bakıyor.

“Bir bardak su verir misin?”

Cam sürahiden bardağa su dolduruyor. Yağmur damlası terapisi… Gevşeyin! Kendinizi rahatlatın ve tekrarlayın. “Huzur doluyum! Huzur doluyum! Huzur doluyum!” Dünya boktan bir yer. Asla huzurlu olmadım. Hepsi öldü ve ben gömdüm hepsini mavi boncuklarıyla beraber.

Su bardağını uzatıyor. Görüntü bulanıklaşıyor. Ellerim titremeye başlıyor. Elinde içinde mavi bir sıvı olan bir tüp var. İnanmıyorum! Acı uyarıcısı. Beynini bloke etmek istiyor.