Acil serviste geçmiş olsun

Sabahın erken saatleri, bir devlet hastanesinde uzun bir gecenin ardından acil servisin dışarıya açılan bekleme salonunda bekliyor ve zaman zaman kapanan gözlerimi açık tutmaya çalışarak etrafı seyrediyorum. İnsan böyle yerlerde yaşanan acıları gördüğünde sağlığının kıymetini daha iyi anlıyor. Ufak tefek şeyleri dert ettiği için kendine kızıyor.

Acilin önünde muhtemelen hastalarını bekleyen onlarca insan var. Öylece izlerken bir ayrıntı dikkatimi çekiyor, orada bulunanların %70-80 'ninin elinde sigara var . Bu durum her yeni gelenin bir sigara yakmasıyla süreklilik kazanıyor. Bir taraf söndrüyor. diğer taraf yakıyordu. Nedeni üzüntüleri mi, yorgunluk mu, bağımlılıkları mı bilmem ama sanki bir fabrikada bant usülü üretim söz konusuydu.

Bir taraftan çoğunlukla sigara nedeniyle hastaneye gelen ve kurtarılmayı bekleyen hastalar. Sigara nedeniyle diyorum çünkü burası bir kalp hastanesi. Bir taraftan da acilin önünde bekleyen şimdilik sağlam sigara içenler . Önlerinden geçen hasta insanlara aldırmadan bir sigara daha yakanlar. Sıra kendilerine geldiğinde onlar da acilin kapısında sigara içenlerin önünden geçecekler.

Ben bunları düşünürken yetmiş yaşlarında zayıflıktan ve hastalıktan oldukça çökmüş bir hasta tekerlekli sandaliyeyle yanımdan geçti. Sandaliyeyi iten genç hanımın yorgunluğu göz altı torbalarında toplanmıştı. Acil sevrisin kapısından ağır ağır çıktılar, biraz ileride yaşlı adam beklenmedik bir hareketle sandaliyesinden kalktı. ileride duran beylere yaklaşıp bir sigara istedi, yaşlı bir hastaya yardım etmenin gururuyla beylerden biri yaşlı hastaya sigarayı verdi, bir diğeri hemen çakmağını çıkarıp yaşlı hastanın sigarasını yaktı. Hasta adam sigaradan bir fırt çekip sandaliyeye tekrar oturdu. Hastaya sigara veren, tebessümle yaşlı adama "geçmiş olsun " dedi. Geçmiş ama iş işden geçmiş galiba. Kızayım mı, güleyim mi , ağlayayım mı bilemedim.